De wachtkamer zit zoals gewoonlijk vol zuchtende mensen. Wachten duurt lang. Getuige zijn van steunende zieken laat de tijd nog trager doortikken. Mijn oog valt op een brochure waarop de zin: “Ben jij slechtziend of blind en wil je sporten?” is afgedrukt. Kleine kans dat deze brochure gretig aftrek vindt. Of de blinde naar sport smachtende man of vrouw moet tijdelijk zicht krijgen en die kans acht ik helemaal miniem.

Voor me neemt een jonge vrouw plaats. Door haar postuur moet ik denken aan alle drek die tijdens Koningsdag via de sociale media over prinses Amalia is uitgestort. Ik ga de termen niet herhalen, voor wie niet onder een steen leeft weet vast waarover ik het heb. Gelukkig waren er toehoorders die het voor de 13-jarige opnamen. Lief, al vrees ik dat ook nu de negatieve kritiek beter beklijft dan alle positieve reacties.

De afgelopen weken heb ik gekeken naar Dream school. Een tv-programma waarin kickbokser Lucia Rijker en rector Eric van ’t Zelfde proberen schoolverlaters opnieuw te inspireren om zichzelf te ontwikkelen. In de laatste aflevering hamerde Lucia erop dat je bij negatieve gevoelens jegens een ander moet kijken waarom deze emoties bij je opborrelen. Moet er nog oud zeer uit het verleden verwerkt worden? Ik vraag me af, zouden de treiteraars van de prinses zelf ook een pestverleden hebben?

Dat maakt alles er natuurlijk niet mooier op. Geen mens heeft het recht een ander voor gek te zetten. Al helemaal niet als de persoon in kwestie niet in staat is zich te verdedigen. “Hoe je over jezelf denkt is veel belangrijker dan hoe anderen over je denken.” Dit is een citaat van Seneca, Romeins filosoof, staatsman en toneelschrijver. Deze wijsgeer leefde rond het begin van onze jaartelling. Schijnbaar speelde narren toen ook al een rol in de samenleving. Ik hoop dat de prinses en alle andere jeugdigen, die in hun meest kwetsbare periode met pestgedrag te maken krijgen, aan deze wijsheid denken.

Terwijl ik deze column in mijn geheugen opsla om later uit te tikken, is de wachtkamer leeggelopen. De klok staat op lunchtijd. De plek van de jonge vrouw is ingenomen door een man. Ik zie zijn ogen dwalen door het vertrek en landen op het rek met brochures. Een glimlach verschijnt. Hij denkt nu vast hetzelfde als ik zoeven.

©Sophie Dijkgraaff

Wij maken op deze website gebruik van cookies. Een cookie is een eenvoudig klein bestandje dat met pagina’s van deze website wordt meegestuurd en door uw browser op uw harde schrijf van uw computer wordt opgeslagen.