Ze zijn vanmorgen met een goed humeur opgestaan – vier vriendinnen. Na een snelle douchebeurt hebben ze zich gekleed in een T-shirt, driekwartbroek en jas. Er wordt geen acht geslagen op het feit dat de Capribroek melkwitte kuiten onverhuld laat. Met de voeten in stevige sandalen gestoken stappen ze de wereld in. Het belooft een mooie lentedag te worden.
Na een lange wandeling neemt het kwartet plaats aan een tafeltje. Ze prijzen zich gelukkig met het mooie weer maar ach, het is wel warm! Een serveerster begroet de dames, pakt haar opschrijfboekje en noteert de bestellingen. Vier koppen koffie en vier stukken appeltaart die na het opdienen hap slik en slok slik verdwijnen. Het schouwspel doet me denken aan een nest jonge vogels die met gesperde snaveltjes de vers aangeleverde wormen als eenhaps lekkernij opschrokken.
Voldaan kijken de vriendinnen rond. Desgevraagd arriveert de serveerster met de rekening die hoger is dan verwacht.
‘Euh, wij willen graag apart betalen,’ zegt een van de vriendinnen.
‘O jee, sorry maar dat gaat niet meer. Het was geen probleem geweest als u het bij aanvang had aangegeven.’ De nek van de serveerster wordt door de natuur voorzien van rode vlekken.
‘Als u het geld inzamelt kom ik het zo ophalen.’
Bruusk draait de serveerster zich om, de vriendinnen kibbelend achterlatend.
Luider dan nodig roept een van hen op scherpe toon: ‘Die krijgt geen fooi!’
Vier vriendinnen verlaten het terras. De vrolijke lentestemming is omgeslagen. Het lijkt of er een kleine scheur is ontstaan in de vriendschap. Of zouden ze alles nog eens na rekenen?
©Sophie Dijkgraaff