De discussie rondom de vraag: ‘Is de Nederlandse taal aan het verengelsen?’ is nu zo’n twee jaar aan de gang. Toen zelfs de Tweede Kamer zich onlangs met de kwestie ging bemoeien vond ik het hoog tijd eens op mijn eigen taalgedrag te letten. Is het echt zo erg als geschreven wordt? Ja. Zo zat ik net met een vriendin te appen en voor ik het wist beantwoordde ik een vraag met: ‘I hope so.’

Nu kan deze ingeving zijn gekomen omdat ’alles wat je aandacht geeft groeit’. (Een quote van een of andere wijsneus waarvan ik de naam niet heb kunnen achterhalen.) ’t Werkt wel zo. Sinds ik aandacht besteed aan de Engelse woorden die ik terloops rondstrooi schiet het aantal omhoog. Vooral het F-woord is zonder erg mijn vocabulaire binnengedrongen. Eigenlijk kijk ik daar niet van op. Het laatste zelfhulpboek dat ik heb gelezen is van Mark Manson (niet te verwarren met Charles) The subtle art of not giving a fuck. Ik heb de zoekfunctie laten berekenen hoe vaak het F-woord daarin voorkomt: 175 keer. Daarnaast hoor ik het woord ook óveral. Zo zat ik gisteren bij de tandarts. Op de achtergrond klonk lekker swingende muziek. Echt zo’n song (excuse me!) die me doet grijpen naar een haarborstel om lekker mee te blèren. Wat in dit geval niet kon. Dat is vragen om een ambulance en een gedwongen opname.

Er zat dus niets anders op dan zittend als een wassenbeeld in mijn hoofd een gewéldige performance te geven. Tot de zin: ‘But you were fucking that girl next door.’ Een zin uit het populaire nummer Smile dat ervoor zorgde dat de zangeres Lily Allen, in één klap een belastingschuld kon af betalen. Twee gedachten gingen door mij heen. De eerste, hé alweer dat woord. Opgevolgd door: als ik nu eens in een tekst zou schrijven: ’Maar jij was de buurvrouw aan het neuken’, zou ik dan ook rijk worden? No idea. De zangeres is jong en sexy, dat helpt natuurlijk. Ik ben haast aangekomen bij mijn stairway to heaven. Sexy is tegenwoordig een woord dat ik wel opschrijf om anderen te beschrijven maar ik vrees dat mij een minder fraai signalement ten deel valt. Fuck! O dear!

Vanmiddag heb ik in de kringloop twee boeken gekocht van de gerespecteerde schrijvers: Mensje van Keulen en Adriaan van Dis. Zo hoop ik mijn Nederlands weer een beetje op niveau te krijgen. Aan de andere kant, ik kan natuurlijk ook het advies van Manson opvolgen en overgaan tot de edele kunst van not giving a fuck*.

*Onder deze Nederlandse titel is het boek van Mark Manson bij ons verkrijgbaar.

© Sophie Dijkgraaff

Wij maken op deze website gebruik van cookies. Een cookie is een eenvoudig klein bestandje dat met pagina’s van deze website wordt meegestuurd en door uw browser op uw harde schrijf van uw computer wordt opgeslagen.