’t Valt me een beetje tegen:het tempo waarmee de nieuwe inwoners van Ollolai de verbouwing van hun één euro huizen uitvoeren, een bedrijf oprichten en een weekopdracht, opgeven door burgemeester Efisio Arbau en consorten, vervullen is ronduit … snurk, snurk... slaapverwekkend.
Ik neem voor mijn gemak maar aan dat u weet waar ik het over heb. Want hoewel de kijkcijfers van de reality-serie, elke werkdag op RTL4 te zien, in het begin matig waren, mede door gebrek aan betere programma’s (we schijnen ons massaal groen en geel te ergeren aan de nagesynchroniseerde versie van de Duitse serie Bad Bank) stijgt onze interesse naar de vijf emigrerende duo’s. In de krant las ik dat het Italiaanse dorp intussen overspoeld wordt door Nederlandse toeristen en aanvragen om ook een huisje te mogen kopen dagelijks de mailbox van het stadhuis vullen.
De drang om ons land in te ruilen voor iets zuidelijks als het Italiaanse platteland begrijp ik wel. De passievolle taal, de bergen die reiken tot de hemel, het eten… nergens vind je beter ijs, betere pizza’s of pasta’s als in het land van la dolce vita. Toch, het gras is er niet groener … Net zoals in ons kikkerland moet er gewoon belasting worden betaald, alle soesa die u dacht achtergelaten te hebben is ongezien meegekomen en de dagelijkse sleur overmeestert na enige tijd eveneens het dagelijks leven.
Weet u wat mij interessant lijkt? Het concept van Het Italiaanse Dorp gebruiken om het landelijk gebied binnen onze grenzen, dat kampt met groeiende leegstand, weer nieuw leven in te blazen. Laat onder dezelfde condities als de Ollolai-gangers koppels aan de slag gaan met het opknappen van leegstaande boerderijen, schuren, monumentale panden of een plaatselijke dorpskroeg. Waar lopen ze tegenaan? Worden ze net zo vriendelijk onthaald als de stellen in de Italië? Welke creativiteit bezitten ze om de gebieden opnieuw te ontplooien? Een ander perspectief werkt vaak positief.
Ik hoor sommige van u al roepen: ‘Wij willen zon! Wij willen een mooi uitzicht! Wij willen weg uit de ratrace!” Geen probleem. Volgens de weervoorspellers komen er zomers als de huidige, in de toekomst vaker voor. Een vergezicht over het Nederlandse heidevelden bij zonsondergang, akkers bezaaid met hooibalen in augustus, of een ontwakend herfstlandschap waarin duizenden dauwdruppels fonkelen op het gras en de planten zijn niet alleen prachtig om naar te kijken, maar werken bovendien uiterst rustgevend. Daarom stel ik voor met het volgende verhuisprogramma gewoon in eigen land te blijven!
©Sophie Dijkgraaff