Kunt u ook zo genieten van koeien die als een dolle springend hun winterstalling verlaten? Of van de ó zo schattige lammetjes en mèèè geitjes? Mijn hart knalt bij deze beelden bijna uiteen van geluk. Hetzelfde gevoel kan me overvallen zittend op mijn balkon omringd door bloempotten gevuld met tulpen en narcissen en blauwe druifjes en anemonen onder de lentezon. Als mijn neus dan ook nog eens geprikkeld wordt door het aroma van vers gemaaid gras lijkt mijn wereld op de Hof van Eden. Echt, ik moet mezelf afremmen om er niet à la Maria uit The sound of Music een aria uit te gooien.
Trouwens, de lente kent ook uiterst gruwelijke kanten. Zo was ik vanmorgen ongewild toeschouwer van een brute mishandeling. Twee woerden doken tegelijk op de rug van één eend. Het gevecht dat ontstond zorgde voor rondvliegende veren. De stilte die tot dan toe op het speelveld hing vulde zich met luid gekwetter. Het enige verzet dat het vrouwtje verder kon uitvoeren was schudden met kop en kont. Haar lichaamstaal werd door de bruten genegeerd. Schaamteloos zetten ze hun aanval voort. Met een derde woerd, die ik spontaan de naam mister Duck gaf, stond ik erbij en keek ernaar. We voelden ons machteloos. Althans, gevoed door de blik waarmee mister Duck me in de ogen keek, verzon ik die gedachte ter plekke.
Het tafereel werd me teveel toen zich op het toneel nóg een gegadigde aanmeldde. Wij vrouwen moeten elkaar bijstaan dus nam ik een besluit. Aarzelend deed ik een stap naar voren. De vechtende mannen reageerden niet. Wel had mister Duck spontaan zijn stem terug. Luid kwakend moedigde hij me aan nog een stap te doen. En nog een. Pas toen ik vlakbij de plek van het onheil stond keken drie paar mannenogen me beteuterd aan. De zin leek verdwenen. Onder luid protest vlogen de aanvallers weg. Achterom kijkend zag ik mister Duck en mevrouw eend samen wegwaggelen. Aan het gekwaak te horen kreeg hij eerst flink op zijn donder waarna de vrede getekend werd.
Het speelveld veranderde in een lente-idylle.
©Sophie Dijkgraaff