Een van de eerste boeken die met mij meeverhuisde van mijn ouderlijk huis naar een piepklein appartement in het centrum van Rotterdam, was het Margriet-kookboek. Volgens mijn moeder broodnodig om mezelf in leven te houden. Daar kon ik niet veel tegenin brengen, thuis oefenen was me nog nooit gelukt. Mijn moeder kon heerlijk koken, vooral haar draadjesvlees en stoofperen zijn nooit meer door iemand overtroffen, maar de enige bijdrage die ze van de rest van ons gezin tolereerde was: hap, slik, weg!
Toch kende de kookkunsten van mijn moeder ook beperkingen. Zo herinner ik me de keer dat mijn vader voor de feestdagen een kalkoen meebracht. Het gezicht van mijn moeder sprak boekdelen: “Wat moet ik daar mee?” Gelukkig bood het Margriet-kookboek uitkomst. Op advies van Wina Born, die de recepten verzorgde voor het kookboek, begon onze meesterkok de kalkoen via zijn poepgat te vullen met alle ingrediënten die het kookboek voorschreef. Daarna was het een kwestie van wachten tot de oven zijn werk had gedaan. Nou, ik kan je vertellen, die kalkoen leek wel een eeuwigheid te moeten garen. Tegen de tijd dat we eindelijk aan konden vallen, waren de kerstdagen al bijna voorbij. Was nog niet erg geweest, als uiteindelijk dat rotding lekker was geweest. Echt niet!
Opeens schiet Juf van Boven me te binnen. Ze gaf elke maandagochtend kookles op de huishoudschool. Weet je nog, die tijd waarin meisjes werden opgeleid om hun toekomstige echtgenoot te behagen? Ironisch genoeg was juf van Boven zelf een vrijgezelle vrouw van middelbare leeftijd, dus waarom juist zij dé aangewezen persoon was om ons dat te leren? Enfin, voor de kookles van juf van Boven begon, moesten alle leerlingen eerst een keurig Saartje-schortje voorbinden. Daarna gingen we aan de slag met aardappelen, groenten, en vlees. Geheel volgens de Schijf van Vijf. Dat klusje ging nog. Ik liep stuk op de vlaflips, watergruwel en drilpuddingen, bah! En het ergste was, al dat eten had natuurlijk een bestemming – ik voel m’n maag nog draaien.
Deze gedachtekronkels komen voorbij terwijl ik door mijn beduimelde Margriet-kookboek blader, op zoek naar de kooktijd van sperziebonen. Want ondanks de lessen van juf van Boven en ondanks mijn jarenlange ervaring, die kooktijden willen niet beklijven. Ach ja, niemand is perfect, toch?
© Sophie Dijkgraaff