Ik heb haar al eerder gezien. Eenzaam rondslenterend over de parkeerplaats achter mijn huis. Ditmaal ziet ze mij ook. Van onder een auto kijkt ze me met een scheef kopje aan, komt langzaam overeind om vervolgens zielig miauwend naar me toe te lopen. Wat een schatje!
Terwijl ik haar – of is het hem? – geruststellend toespreek en hij/zij haar vacht oppoetst aan mijn spijkerbroek herinner ik me dat ik nog wat kattenvoer in huis heb. Overgehouden na een logeerpartij van een kater die zeven dagen zou blijven, terwijl zijn bazin op vakantie was naar de Ardennen. Zowel poes als bazin waren drie dagen later alweer thuis, heimwee…
’Nina, pak jij even de kattenbrokken uit de keukenkast.’
‘Kattenbrokken?’ Nieuwsgierig kijkt mijn vriendin, waarmee ik ben wezen winkelen, me aan. Terwijl ik de boodschappentas uit mijn auto til, knik ik naar de kat/poes.
‘Och, wat is dat een schatje!’ Direct is ze mij en mijn vraag vergeten. Op haar knieën begint ze het scharminkel te aaien en start ik de zoektocht naar het kattenvoer – hebbes! – dat door mijn nieuwe aanwinst in hoog tempo, hap, slik, weg, verorberd wordt.
‘Weet jij van wie ze is Sophie?’
‘Geen idee …’ De poes kijkt me vragend aan. Zonder een uitnodiging af te wachten loopt hij/zij – ja, ik heb nog steeds geen blik op zijn/haar achterste geworpen – door mijn huis, richting balkon en ploft neer op één van de stoelen.
Daar ligt, de inmiddels, zij, nu al úren te sudderen terwijl Nina haar constant aait en zacht lieve woordjes tegen haar brabbelt. Intussen heb ik een kattenbak opgesnord, een schoenendoos omgetoverd tot poezenmand en gezellig naast m'n bed gezet. Zonder enig overleg is besloten dat we de poes niet wegsturen. Zo zitten we gedrieën. Poes met ogen dicht, Nina en ik genietend van de zomerzon. Een perfecte middag die, zoals dat gaat, voorbij is voor we het weten.
‘Nou tot dinsdag Sophie.’
‘Tot dinsdag!’ Ter afscheid knuffelen we elkaar.
‘Stop! Stop!’
‘Wat is er? Waarom gil je zo?’
Ik kijk in de richting die Nina aanwijst. Verbaasd zien we hoe de poes de galerijtrap oploopt. Tegelijkertijd horen we de buitendeur van de bovenbuurvrouw opengaan.
‘Hé Kruimel, daar ben je, ik zocht je al’ horen we haar zeggen.
Aanstelster!
@Sophie Dijkgraaff