Voordat Nina, mijn vriendin, naar Cochem vertrok moest er veel geregeld worden. Zo was daar de vraag, wat neem ik mee? U begrijpt, zoals dat bij veel vrouwen gaat, één koffer werden er drie waarin zowat haar hele zomergarderobe plus bijpassende schoenen werden gepropt. Daarnaast moest er nog een oppas worden gevonden voor Lucca, haar teckel. Voor één dag, de rest van de tijd zou de lieverd doodgeknuffeld worden door Nina's ouders. En wat doe je dan als vriendin? Juist!
Daarmee begon een nieuw avontuur. Nadat Nina vertrokken was (mij met duizend en één regels achterlatend voor die ene dag) besloot ik een ommetje te maken. En daar was Lucca blij mee! Bij het zien van zijn riem kwispelde zijn staart er lustig op los. Alsof hij al jaren opgesloten had gezeten in de donkere krochten van Nina's huis. Enfin, samen kuierden we rustig langs de vijvers van het stadspark nabij mijn huis. Tot er een roedel honden aan kwam stormen. Behendig verloste ik ‘mijn’ kleine vriend van zijn vrijheidsbeperkende gordel waarna hij dartel met zijn nieuwe vrienden in de weer ging. Eén hond kreeg speciale aandacht van Lucca, een Golden retriever: Spyke. Die liefde was geheel wederkerig. Al snel stonden de twee nieuwe geliefden elkaar uitgebreid te besnuffelen – wat is dat toch met honden, gelijk bij de eerste ontmoeting – HUP! – neus in elkaars achterwerk! –waarna Spyke zonder omkijken het water indook. Keken de overige keffertjes braaf toe, Lucca zag zo'n duik ook wel zitten en sprong dus zo – PLOP! – achter de retriever aan, mijn reprimande volledig negerend. 
Jeetje, wat kunnen beesten stinken na zo'n verfrissende duik! Alsof hij zo uit een gierput was gekropen! U begrijpt, zo kon ik Lucca niet doorgeven aan Nina's ouders. Dus stond ik even later onder de douche met een stinkende hond. Met een bikini aan (waarom ik die aan heb gedaan? Geen idee) sopte ik de hondenharen uitgebreid in met mijn shampoo waardoor de waterrat weer veranderde in een prachtige hond.
‘En Sophie, alles goed gegaan?’ vraagt Nina's moeder als ik Lucca breng.
‘Natuurlijk! Geen vuiltje aan de lucht!’ lieg ik erop los.
‘Vreemd, Lucca ruikt naar…’ Nina's vader kijkt me verbaasd aan, ‘wat is het? '
'Amandelen,' beken ik waarna ik het hele drama uit de doeken doe met een vrolijk kwispelstaartende Lucca aan mijn voeten. 't Leek even of hij mij uitlachte.
©Sophie Dijkgraaff