Omdat mijn buurvrouw een dagje op stap ging vroeg ze mij: 'Wil jij de hond uitlaten?' Nu ben ik dol op honden en daarnaast ben ik de beroerdste niet dus: 'Tuurlijk!' Zodoende liep ik afgelopen week naar het huis van de bovenbuurvrouw om Lucky, een parmantige Yorkshireterriër, op te halen. Klinkt makkelijk, was het allerminst. Dat zit zo.
Na het opendoen van de voordeur trof ik de kleine hartenbreker kwispelend in de gang. O, wat was hij blij mij te zien! Tot hij zag wat ik van plan was. Direct draaide de pluizenbol zich om en nam de poten: via de bank onder de tafel, vanonder de tafel onder de kast. Ja, ik snapte het wel, buiten viel de regen met bakken uit de hemel. Mijn voeten stonden ook niet te trappelen. Terwijl ik Lucky achterna racete moest ik even denken aan één van de allerliefste poezen die ooit op deze wereld rondgelopen heeft. Ik had er twee vandaar dat één. Ik doe ook post mortem niet aan voortrekken, snap je? Enfin, poes één heette Sammy. Een naam die me destijds, in het asiel, spontaan in me opkwam en waarvan achteraf pas bleek hoe goed poes en naam bij elkaar pasten.
Sammy liep altijd gebogen, denkend dat ze hem niet mogen... Inderdaad, dat lied van Ramses Shaffy leek special voor mijn poes geschreven. Angst voerde altijd de boventoon. 't Was dan ook te verwachten dat mij, toen ik samen met de zwart-witte viervoeter wilde afreizen naar de Ardennen, een gevecht te wachten stond. Mijn voorspelling kwam uit. Direct nadat ik de kattenmand had gepakt verdween poes uit het zicht. En toen ik hem eenmaal had... Potverdikkie, wat ging mijn huisgenoot tekeer! Briesend en krabbend liet ik de kleine duvel uit mijn handen vallen waarmee mijn lot was bezegeld – vanwege het gebrek aan een oppas kon ik een weekje Ardennen op m'n buik schrijven.
Terwijl deze pakpoes-film in mijn gedachten voorbij kwam was ik nog steeds in de weer met Lucky. Deed ik een stap naar voren, vloog hij in z'n achteruit. Wie zou er dit keer winnen? Ik! Nadat ik een paar minuten geen aandacht aan hem schonk lokte ik de kleine schavuit met een snoepje naar me toe waarna hij onder mijn arm verdween. Gelukkig krabde hij niet. Nee, als dank voelde ik een warme lik op mijn wang en als kers op de taart, liep Lucky daarna alsnog dartel met me mee. Helaas waren de weergoden me niet zo goedgezind.
© Sophie Dijkgraaff