Het was zondagochtend. Zittend aan mijn werktafel zag ik hoe de zon straalde aan een staalblauwe hemel. Ze verwarmde het bevroren gras en de pas uitgebotte bladeren van de treurwilg. De andere bomen stonden er nog kleurloos bij. Op het internet, waar ik 's morgens altijd even een rondje maak om te lezen wat er zoal gebeurd is tussen het moment van slapengaan en ontwaken, las ik dat deze maartse dag in Zeeland volgens het spreekwoord was begonnen, het sneeuwde.
Opkijkend van mijn beeldscherm viel mijn oog op de bos paastakken die ik eerder gekocht had. Het ontluikende groen deed me denken aan een column van Martin Bril: de Kastanjetak. Om je een indruk te geven van de tekst heb ik even de beginzinnen opgezocht. 'In een lege Evian-fles heb ik een tak van een kastanjeboom staan. Het geheel staat in de vensterbank, boven de verwarming. Zo krijgen de knoppen licht en warmte. Dat is het idee. Het is overigens geen grote tak. Dat u niet denkt dat ik bij nacht en ontij met een motorzaag in het park ben geweest.' Ik ben nog steeds dol op het werk van Bril. Helaas lijkt zijn oeuvre in de vergetelheid te raken. Op één term na: rokjesdag. Zodra de temperaturen het toelaten zal het door hem verzonnen woord weer overal te lezen en te horen zijn.
Opeens moest ik ook terugdenken aan een lentetafereel dat zich afspeelde achter het huis van mijn opa. Dagdromend wandelde ik door de stadstuin uit een ver verleden. Opa staat op z'n vertrouwde plek bij zijn duivenhok met een voerbakje te rammelen. Ongerust staart hij naar boven. Zijn duiven, onderweg uit Frankrijk, zijn laat. Naast het duivenhok staat een seringenboom die zijn takken laat wiegen op de wind. De lila bloemen verspreiden een heerlijk zoet aroma. In het echt moeten we nog even wachten op deze traktatie van Moeder Natuur.
Enfin, hinkend tussen geschiedenis en het nieuws van de dag was de ochtend al halverwege toen ik het internet afsloot. Buiten was het intussen warm genoeg om te balkontuinieren. Genietend van de explosieve kleuren van de narcissen, blauwe druifjes en krokussen schoven de lentekriebels het verleden aan de kant. Een nieuw voorjaar is aangebroken!
© Sophie Dijkgraaff