Toen mijn vriendin op vakantie vertrok, vroeg ze of ik haar planten water wilde geven. "Appeltje, eitje," verzekerde ze me. "Buiten heb ik de tuinslangen aangesloten op een tijdklok. Je hoeft alleen de binnenplanten één keer per week te doen." Klinkt simpel. Maar zoals dat gaat met doordachte plannen: de hemel brak open en het regende dagenlang. Alsof Moeder Natuur Nina’s tuin extra aandacht wilde geven. Dus stapte ik in mijn trouwe vierwieler, want ik zag het al voor me: planten met natte voeten, op het punt van verdrinken.
Mijn auto is niet zomaar een auto; het is mijn eigen kleine privédiscotheek op wielen. Waar anders kun je ongegeneerd meebrullen zonder dat iemand vraagt of je ergens pijn hebt? De regionale zender had een Golden Oldies-ochtend en dat betekende een gratis tijdreis. David Bowie's Lady Grinning Soul voerde me terug naar een regenachtige dag in Leiden, waar ik met een vriend sjouwde met een ingelijste poster van The Thin White Duke. Hoe we dat gevaarte heel thuis hebben gekregen, blijft een raadsel.
Bij het horen van de stem van mijn jeugdheld Bob Marley - Is This Love – draaide ik het volume nog wat verder open. Van de vrolijke vibes van peace, love & happiness schakelde de radio moeiteloos over naar het melancholische Alone Again (Naturally) van Gilbert O'Sullivan. Meteen dacht ik aan mijn nicht, die slaapwandelend bijna een Olympische afsprong van de trap maakte. Gelukkig was ik wakker genoeg om haar nét op tijd tegen te houden.
Toen Elvis' zwoele Can't Help Falling in Love inzette, zag ik mijn vader weer voor me: naast de platenspeler, zijn been wiegend op de maat, een brede glimlach op zijn gezicht. Kort daarna zette Bob Dylan in met License to Kill – een nummer uit de tijd dat ik dacht dat we de wereld konden veranderen. Vandaag besef ik dat de tekst nog steeds pijnlijk actueel is.
Staand voor een rood stoplicht begon mijn innerlijke bioscoop te draaien: beelden van de heidevelden achter onze camping, waar ik met vrienden doorheen trok. Het leven was licht, beloftevol, zorgeloos. Vanuit een transistorradio klonk Peter Frampton: Show Me the Way.
Eenmaal thuis – tijdklokken uit, planten gered – zocht ik de regionale radiozender weer op. De muziek blies stof van mijn herinneringen. Gelukkig zaten daar vooral mooie tussen.
© Sophie Dijkgraaff