Je hebt het vast ook weleens, zo'n dag dat je denkt, geef mijn portie maar aan Fikkie, ik kruip in bed en trek het dekbed over mijn hoofd. Zo'n dag had ik op de warmste zomerdag tot nu toe. Hoewel, dichter bij de waarheid is dat ik een baalavond had. Overdag was alles best goed gegaan.
's Morgens had ik vóór de ergste hitte buiten op mijn balkon zitten lezen. 's Middags ging ik op pad voor een extra parasol om mijn planten tegen de brandende zonnestralen te beschermen. Terugkijkend is toen de ellende begonnen. Eenmaal thuis knipte ik de labels van de parasol, plaatste het ding in een parasolvoet die ik nog had staan en stelde vast: de paal matchte totaal niet met de voet. Omdat terugbrengen door mijn snelle knipactie was uitgesloten, bond ik de paal met een touw vast aan het balkonframe. Opgelost, meende ik.
Intussen was het etenstijd. Ondanks de hitte had ik trek in de verse lasagne die in mijn koelkast stond. In diezelfde koelkast lag ook een fles: Limonata al melograno. Eens had ik deze beugelfles in Italië gekocht vanwege het mooie etiket in art-nouveaustijl. Na de vakantie was de fles in de vergetelheid geraakt. Tot vandaag. Terwijl de lasagne pruttelde in de oven zette ik de fles op het aanrecht en haalde voorzichtig de beugel los. Direct hoorde ik: ssshhhhttt!, waarna ik ineens onder een limonadefontein stond. Echt, het zoete goedje droop van álle keukenkasten, mijn gezicht en haren af. Nog een mazzel dat mijn net gewitte plafond buiten schot was gebleven!
Mijn eerste impuls was: oven uit, fles weggooien en naar bed. Had gekund, als ik niet van mijn moeder had geleerd altijd mijn troep op te ruimen voor het slapen gaan. Nou dit was troep! Dus trok ik ten strijde met een emmer sop en vaatdoek. Pas toen de boel weer glom, ging ik in een wolk van granaatappelparfum toch maar mijn maaltijd opeten waarna, staande onder de douche, de laatste limonade door het afvoerputje verdween. Onder het klaterende water nam ik me voor de avond op de bank door te brengen zonder nog een vin te verroeren. Dat plan liep eveneens in het honderd. Terug in de woonkamer viel mijn oog net op tijd op de nieuwe parasol die ondersteboven naar verkoeling zocht in de vijver. De scène die toen volgde, deed mijn buurvrouw denken aan Mary Poppins. Nadat ik haar lach in ontvangst had genomen stond mij nog maar één ding te doen. Alleen dat dekbed heb ik vanwege de warmte achterwege gelaten.
© Sophie Dijkgraaff