Vier jaar was ik toen ik mijn trauma opliep. Ik zie het gebeurde nog zo voor me. Ik zat op een krukje, in het priklab van de Dr.Daniel den Hoedkliniek. De laborante stroopte mijn linkermouw omhoog, pakte de naald en au! prikte in mijn ader. Drie keer! Geïrriteerd voerde ze daarna dezelfde handeling uit op mijn rechterarm. Wederom drie gaatjes, geen bloed. Tot er een oudere collega zag wat er gebeurde, de naald overnam en er in een flits drie buisjes bloed werden afgenomen. Helaas was mijn trauma toen al geboren.
Dit verhaal vertel ik aan elke laborante die mijn pad kruist en dat zijn er heel wat. Gelukkig tref ik altijd lieve prikkers die mijn angst begrijpen. Afgelopen week trof ik een prikzuster die nog een stapje verder ging; zij deelde haar neurose ook. Als jong meisje had ze eens een bezoek gebracht aan de tandarts. Na de inspectie besloot deze man: 'Er moet geboord worden.' Vervolgens voerde hij de klus uit zonder eerst de plek rondom de kies te verdoven. 'En weet je, de pijn was hels, maar wat daarna gebeurde was ronduit griezelig,' vertelde de laborante. 'Na afloop kreeg ik een spiegel in mijn handen gedrukt met op het handvat een knopje dat ik moest indrukken. Kwam er ineens het geluid van een lachende heks uit. Ik ben me rot geschrokken.'
Uit de ogen van mijn prikzuster las ik de schrik af die ze toen gevoeld heeft. Met terugwerkende kracht voelde ik medelijden opkomen voor haar en alle andere kinderen die deze barbaar gehad hadden als tandarts. Ik moest ook denken aan mijn broer van wie als kleine jonge een tand is getrokken. Hij had zo'n rare snuiter die er ouderwetse regels op na hield: een jongen mag niet huilen.
Terwijl de laborante de stuwband om mijn arm plaatste, babbelden we nog wat over de heksenspiegel waarbij ik steeds beelden zag van een oude heks met zo'n pukkel naast haar neus en lang grijs touwhaar dat op haar hoofd en uit haar neus groeiden. Om kort te gaan, zo'n heks als Sneeuwwitje ooit tegen het lijf aanliep. Deze gedachten stopten pas nadat ik hoorde: 'Zo mevrouw Dijkgraaff, het is klaar.' Voor de tigste keer was de prik een fluitje van een cent. Toch zal ik de volgende keer weer mijn verhaal vertellen want een trauma laat zich niet wegsturen!
© Sophie Dijkgraaff