Afgelopen week was ik in het ziekenhuis voor controle van mijn ogen. In de wachtkamer zaten twee dames te giebelen. Zoiets valt op. Meestal zijn de mensen in de wachtruimte uiterst serieus. Omdat ik wel een opmontertje gebruiken kon, nam ik plaats dicht bij het duo.

Terwijl ik mijn billen op het plastic plaatste, leek het erop dat de humor van de dames was opgedroogd. Er zat niets anders op dan te turen naar een beeldscherm waarop het nieuws werd gemeld. Allemaal ellende. Naast me hoorde ik één van de twee giebelaars zeggen: 'Piet is dood. Vreselijk hè.' 'Ja, zeker vreselijk. Ik was bij de begrafenis', antwoordde de ander. Een kort relaas over het ziekbed van Piet volgde; een slepende hartkwaal had hem genekt. Nog meer ellende waarop ik niet zat te wachten. Het beeldscherm kreeg weer mijn volle aandacht.

'Ineke was ook op de begrafenis, met haar man. Om haar heb ik zo gelachen.'
'Lachen? Vertel!' Meteen spitste ik mijn oren, wat was het verhaal?
'Nou de dienst was mooi. Liedjes, filmpje, foto's, speeches, je kent het wel. Na afloop, nadat Piet in zijn graf lag, liep ik achter Ineke naar de parkeerplaats. Ik zag hoe zij zich vastklampte aan een man. Ik dacht nog, waarom loopt Ineke niet naast haar eigen man? De man met wie ze liep kon natuurlijk een bekende zijn, maar om de een of andere reden twijfelde ik daaraan. Ik kreeg gelijk. Nog voor ik uitgepuzzeld was wie die vent was, stopte het duo abrupt. Ik zag Ineke de kerel aankijken waarna haar stem: 'Jij bent mijn man niet!', de stilte doorbrak. De omstanders stonden spoorslags stokstijf stil. De man met wie ze gearmd had gelopen, leek te ontwaken uit zijn verdriet. Met gezwinde spoed maakte hij zich verschrikt uit de voeten.
'Dat die kerel niet doorhad dat hij gearmd liep met een onbekende vrouw.'
'Snap ik ook niet. Intussen zijn de ogen van Ineke gelaserd, met goed resultaat. Wie weet wat er anders nog meer was gebeurd!'

Wat een verhaal. Opnieuw bleek dat de realiteit uiteindelijk bizarder is dan alles wat ik zelf kan verzinnen. Met de glimlach nog op mijn gezicht liep ik even later de praktijkruimte van de optometrist binnen. Na wat testen kreeg ik te horen dat mijn beide ogen goed werken. Gelukkig maar, ik moet er toch niet aan denken dat ik op een dag met een vreemde vent thuis kom!

© Sophie Dijkgraaff