Van tijd tot tijd lees ik mijn oude columns nog eens door. Teksten waarvan ik achteraf denk ‘dat kan beter’, meestal omdat ik soms lang van stof ben, plaats ik na het doornemen in een aparte map. Daar wachten de letters tot ik aan het husselen sla. Afgelopen week diende zich genoeg tijd aan om met zo'n stuk aan de slag te gaan; de weerspreuk: maart roert zijn staart, was zeer toepasselijk.
De column die ik onderhanden nam, ging over een gesprek dat ik jaren geleden opving tussen Nederlandse toeristen. Genietend van een Belle Vue Kriek op een terras voor café du Centre in Namen, zag ik het sextet arriveren. Het was duidelijk te zien wie bij wie hoorde; de vrouwen hadden een jasje aan dat hetzelfde was als dat van hun partner. Of andersom, de uitkomst blijft hetzelfde. Enfin, nadat de koffie was besteld, werden de plannen voor de dag besproken. Musea moesten worden bezocht evenals de winkels aan Marché Saint-Remy. Wist je trouwens dat mensen die veel met elkaar optrekken hetzelfde gedrag gaan vertonen? Dat was ook het geval bij deze zes. Alsof er een: ‘één, twee, drie’, was uitgesproken viel de groep tegelijk stil om de net geserveerde koffie op te drinken. Daarna zoemde de bijenkorf verder. Eén van de dialogen die ik oppikte ging ongeveer als volgt.
‘Zeg Truus, heb jij het gehoord, tante Margrietje is overleden.’
‘Overleden? Wanneer dan?’
‘Twee weken geleden. Henk hoorde het nieuws eergisteren op de voetbalvereniging.’
‘Nou Lena, dat is vreemd. Ik heb haar kort voor ons vertrek nog gesproken. Even denken, dat was ook eergisteren. Ja, eergisteren belde ze om mij een fijn weekend toe te wensen.’
Ik kon Lena niet zien, wel hoorde ik haar giftig roepen: ‘Hé Henk!’
Terwijl de passerende menigte door de schreeuw onthutst omkeek, vervolgde Lena: ‘Tante Margrietje is niet dood.’
‘Niet dood?’ De stem van Henk klonk verbaasd.
‘Nee! En jij laat mij een kaart naar de familie sturen!’
Opkijkend kruisten mijn ogen de pretogen van Henk.
‘Ach, dan zetten ze die kaart toch op de schoorsteenmantel. Dood gaat ze toch wel!’
Tja, daar kon niemand iets tegenin brengen.
Zodra ik de tekst volgens de regels 'rond' had, controleerde ik het aantal woorden. Waren het er minder dan in de originele tekst of moest er nog een rondje schrappen worden gedaan? In dit geval was ik in één keer klaar. Tussen de eerste versie en de tweede zat een verschil van honderd woorden. Ik kan dus ook kort van stof zijn!
© Sophie Dijkgraaff