Afgelopen week kwam ik tijdens het boodschappen doen mijn buurvrouw tegen. Vanwege het prachtige voorjaarsweer besloten we op een bankje in het park bij te praten. Van het ene onderwerp sprongen we naar het andere. En passant kwamen onze vaders ter sprake; voor de buurvrouw is dit de eerste paasviering zonder haar vader. Terwijl de zon ons verwarmde, deelden we over en weer herinneringen aan onze ouders.
Thuisgekomen bleven mijn gedachten me beelden voorschotelen van andere dierbaren die ik ben verloren: ooms, tantes, vriendinnen, collega's en kennissen. Een van die kennissen, Gerrit, zou deze maand jarig zijn geweest. Een boom van een kerel, altijd optimistisch tot hij de diagnose kanker kreeg. Ik dacht terug aan de komische avonturen die hij altijd in geuren en kleuren vertelde op verjaardagen.
Zo was er de vakantie in Triëst. Samen met zijn vrouw Sanne en een bevriend stel zou hij daar vier weken op de camping doorbrengen. Enfin, op de heenweg vond Gerrit zijn auto niet lekker rijden: 'Het leek wel of mijn auto te licht was voor de sleurhut.' Die zorg deelde hij tijdens een tussenstop met zijn reisgenoten die direct aanboden van caravan te wisselen. 'Dat vond ik zo fideel van George!' Dus zo gezegd zo gedaan. Vrolijk gingen de stellen weer op pad. George en vrouw voorop, Gerrit en Sanne erachter. Tot er vlak voor de camping een splitsing opdoemde. Welke kant gaan we op?, moet het voorop rijdende stel gedacht hebben. Om deze kwestie op te lossen werd er door George ferm op de rem getrapt en dat ontging Gerrit volledig: ‘Stopt die George ineens! Terwijl ik even zit te kletsen met Sanne – die de landkaart weer eens zó hield dat ik er niets van kon zien – rijd ik zo mijn eigen auto van voren en mijn caravan van achteren in de prak. Niemand op het assurantiekantoor snapte hoe ik dat had gedaan!’
Of Gerrit is uitbetaald door zijn verzekering heb ik nooit gevraagd, maar hem kennende zal dat wel zo zijn. Na dit stukje te hebben uitgetypt bedacht ik me hoe fijn het is dat onze hersenen mooie momenten kunnen opslaan en desgewenst voorschotelen. Zo zijn alle lieve mensen waarvan ik afscheid heb moeten nemen, toch weer even bij me en zorgen sommigen voor een glimlach op mijn gezicht.
© Sophie Dijkgraaff