Er gaat geen dag voorbij zonder dat eindeloze rijen van woorden langsstromen. En als mijn klep een keer stilstaat, is er altijd nog mijn innerlijke stem die hele dialogen voert tot ik er soms horendol van word. Woorden kunnen ook iets wonderlijks. Net als met muziek kunnen bepaalde woorden mij terugkatapulteren in de tijd.

Zo stond ik afgelopen week in de keuken ijverig een nieuw recept uit te proberen. Aan het einde van het voorschrift las ik: ‘Tot slot serveren met geraspte kaas en een gebakken ei.’ Meteen ren ik als negentienjarige de trap op naar mijn moeder. Het is vijf over twaalf 's middags. Net als op alle werkdagen ervoor  ̶  en de vele die nog moesten komen  ̶  lunch ik bij haar. Een vast gegeven.

Eenmaal boven zie ik haar staan achter het fornuis. Met de pollepel in haar hand wacht ze op het moment dat een ei in de pan moet worden gekieperd. Zacht hoor ik haar een melodie neuriën. 

Dat mijn moeder een ei aan het bakken was wijst erop dat deze herinnering zich afspeelde op een donderdag. Alleen op die dag trakteerde ze mij op mijn favoriete lekkernij. En, omdat zij tijdens het bakken ook stond te neuriën ga ik ervan uit dat het een mooie dag was. De inborst van mijn moeder werd meestal bedekt door een flinterdunne laag somberheid zoals een herfstlandschap bedekt met nevel. Doorschijnend, zacht maar altijd aanwezig.

Terwijl ik de bel van de aankomende tram hoor, plaatst mijn moeder mijn bord op tafel. Een bruine boterham, drie repen spek met daarop een ei, de dooier nog zacht natrillend. Precies goed. ‘Eet smakelijk’, hoor ik haar zeggen. Daarna voltrekt zich een ander ritueel. Mijn moeder reikt me een kopje thee aan. Dan komt ze even bij me zitten, luistert, geeft raad. Soms volgt er een glimlach. Dertig minuten, elke werkdag. Vijf jaar lang of, zoals ik het nu ervaar, vijf jaar kort.

Als tiener besefte ik niet dat de dagen die bijna in een saai stramien voorbij gleden, eens dierbare momenten in zich zouden dragen. Ik realiseerde me niet dat eens het verlies van mijn moeder onafwendbaar was. Dat het verdriet daarom milder wordt, beelden verbleken en haar stem keer op keer zachter zou klinken. Mogelijk omdat het vorige week Moederdag was dat ik voor een gebakken ei en een praatje aan haar tafel ben aangeschoven. Hoe dan ook, mam, ik was weer even bij je en dat was fijn!

© Sophie Dijkgraaff

Wij maken op deze website gebruik van cookies. Een cookie is een eenvoudig klein bestandje dat met pagina’s van deze website wordt meegestuurd en door uw browser op uw harde schrijf van uw computer wordt opgeslagen.