“Een- twee- drie, lachen!” Terwijl het fototoestel klikte, keek ik net achterom uit angst dat ik van de sleephelling van de oude molen zou vallen. Ik pakte de arm van Danny, een oude vriend die naast me stond. “Ik zag je al spartelen in het water”, fluisterde hij glimlachend in mijn oor. Dat heb ik wel vaker met Danny, dat we aan hetzelfde denken. Smoezend herinnerde ik hem aan de keer dat hij kopje-onder ging.
Dat zit zo. Het was een zomerdag die al vanaf het moment van opstaan goed was. De zon deed wat ze moest doen en tijdens het verorberen van mijn ontbijt op het balkon, zongen de vogels uitbundig. Met een uitstekend humeur stapte ik in de auto voor mijn afspraak met Danny en een vriend van hem bij het Brielse meer. Toen ik daar aankwam, zag ik dat de heren al op een perfect plekje aan de waterkant zaten. Na de gebruikelijke: hoe gaat het? Goed!, keken we naar de waterskiërs die voor ons langs raasden.
“Heb jij wat met watersport?” vroeg Danny belangstellend.
“Ik vind het mooi om naar te kijken maar verder … nee. Het lijkt me moeilijk, over het water scheren op twee van die latten”, antwoordde ik.
“Valt wel mee. Een kwestie van evenwicht en een goede kapitein op het schip. Dat zie je straks wel als ik voorbij scheer.” Beiden mannen pakten hun tas met wetsuit. Vol verwachting volgde mijn blik de heren.
Nippend aan mijn gin-tonic bespeurde ik even later Danny, schommelend op de planken. Brr, mij niet gezien, dacht ik. Vanuit de verte zag ik een sloep met meiden aan komen varen. Enthousiast zwaaiend en joelend moedigden ze Danny aan. Die bleef geconcentreerd voor zich uitkijken, de stuurman niet. Met allerlei rare acrobatische toeren wilde hij de aandacht trekken van de jolige bemanning in de sloep waardoor de motorboot plots compleet stil viel. Het was dat Danny op tijd zijn lijn losliet, anders was hij met latten en al zo op mijn tafel geland. De meiden in de sloep lagen dubbel, net als ik. Daarmee was het verhaal nog niet klaar. Terwijl Danny lag te waterhappen trok kapitein Tarzan het gas weer open, ondertussen nog steeds bezig met aandacht trekken. Ik hoor Danny nog roepen: “Kijk voor je!” Maar nee hoor, toekijkend zie ik de boot met daarop een zwaaiende kapitein Tarzan zo de rietkraag in varen.
Na al die jaren leverde de herinnering me opnieuw een glimlach op. Mooi op tijd want de fotograaf was klaar voor de volgende foto. “Een- twee- drie, lachen!” Nu stond ik er vast goed op!
@Sophie Dijkgraaff