Op de videofilm loopt mijn nichtje druk brabbelend door de woonkamer. “Daar! Poes!” Met haar peutervingertje wijst ze naar een kat die buiten op de tuinmuur zit. De viervoeter zit zichtbaar te genieten van de zon die zich tijdens de opname van haar beste kant laat zien.
“Hé Renate, heb je mama’s schoenen aan?”
Mijn nichtje kijkt verbaasd naar haar voeten, alsof ze ineens beseft dat de schoenen waarop ze waggelt veel te groot zijn voor haar voetjes. “Niet vallen hoor”, hoor ik haar mama zeggen.
Hoe vaak zou mijn moeder de zinnetjes: “Kijk uit, niet vallen!” en: “Je kunt ze beter uitdoen!” hebben uitgesproken tijdens mijn kindertijd? Maar uitdoen wilde ik natuurlijk niet. Heerlijk vond ik het om achter mijn zus aan te klossen. Meestal had zij, net als ik, mijn moeders schoenenkast overhoop gehaald en mooie pumps uitgezocht. Dus ondanks de waarschuwingen, de blauwe plekken en schaafwondjes bleven mijn zus en ik door het huis stampen. Alleen als we in de tuin wilde lopen gingen de schoenen even uit om een trapje af te gaan. Ik herinner me nog die ene keer dat ik met acrobatische toeren onderaan dat ding terechtkwam, dat gebeurde me natuurlijk niet nog een keer.
Op een van de foto’s die mijn vader van ons maakte, ligt mijn moeder op de bank als patiënt, mijn zus en ik spelen verpleegstertje. Een toneelstukje dat we opvoerden nadat ik als peuter in het ziekenhuis had gelegen. Keurig rechtop staan we naast elkaar, met witte maillots in zwarte pumps met hoge hakken.
Net als de schoenen van mijn moeder waren haar brillen ook ideaal speelgoed. Vooral de brillen uit de jaren zestig waarvan de opwaartse vleugels versierd waren met verschillende kleuren. Wilde mijn moeder niet dat we op hoge hakken liepen, als we haar brillen droegen zei ze nooit nee en deed ze mee met ons spelletje rare gezichten trekken. Helaas, of gelukkig, zijn daar geen foto’s van. Nu ik toch de kasten van mijn moeder aan het uitpluizen ben, mag haar tovermantel niet ontbreken in dit stukje. Jaren heb ik gedacht dat de mantel van echt bont was. De harige stof was zacht en voorzien van een tijgerpatroon. Wanneer ik die jas omsloeg, veranderde ik als bij toverslag in een elegante dame. Bij mijn moeder werkte de tovermantel ook. Op een foto die is genomen op de pier van Harlingen, is ze te zien als een diva die trots haar nepbont toont.
Intussen is de videofilm waarop mijn nichtje te zien was gestopt. Vanaf het scherm kijkt ze me aan door een roze speelgoedbril. Ze heeft nog steeds de hoge hakken aan. Wat zou ik graag nog eens in mijn moeders pumps paraderen. Met bril en tovermantel!
© Sophie Dijkgraaff