Op tv zag ik dat blootsvoets lopen een trend is. We zijn blijkbaar allemaal op zoek naar onthaasten, loslaten en innerlijke rust, want dat is wat blootvoets lopen met zich meebrengt. Je wordt er heerlijk zen van. Ik doe niet mee aan de blotevoetenhype. Nee, dat schrijf ik niet goed. Ik doe er wel aan mee, maar niet omdat het nu ineens een modegril is. Jaren geleden ben ik met Nina al een blootvoets avontuur aangegaan.
Geïnspireerd door een artikel dat we over dit fenomeen hadden gelezen, reden we naar De Hoge Veluwe. Dit natuurgebied bood ons overvloedig bospaden waar boomschors, dennennaalden en andere natuurlijke ondergronden lagen, wachtend om onze zachte voetzolen te voelen. Nadat we onze auto hadden geparkeerd, trokken we onze schoenen uit en waren we klaar om het blotevoetenpad te betreden. Bij de eerste stap op zanderige grond hoorde ik in mijn hoofd: “Ik heb het potje met vet, al op de tafel gezet.” Hoe deze gedachte bij me opkwam, blijft me een raadsel. Mijn hersens fabriceren soms dingen die ik zelf ook niet snap.
Al snel transformeerde het zandpad zich in een pad bezaaid met eikels, takken en dennenappels. “Au! Oh, nee, au, au!” riepen mijn vriendin en ik tegelijkertijd uit. Duidelijk was dat we tijdens onze wandeltocht geen hert zouden zien, die hadden zich allemaal verstopt. Ik geef ze geen ongelijk. Twee stadse tutten die probeerden tot rust te komen, maar voortdurend aan het gillen waren zouden ook niet mijn favoriete gezelschap zijn.
Na tien minuten strompelen wilde ik eigenlijk het hele experiment stoppen. Op dat moment begon Nina het lied van Ramses Shaffy te zingen: “We zullen doorgaan, met het zweet op ons gezicht.” Deze onverwachte aanmoediging zorgde ervoor dat ik met hernieuwde energie over boomstammen klauterde en door modderpoelen waadde, tot ik Nina de verlossende woorden hoorde roepen: “Stoelen in zicht!” Ze schoot op een cafetaria met terras af, als een dorstig dier dat water heeft gevonden.
Volledig uitgeput liet ik me naast mijn vriendin vallen. Als beloning bestelden we twee cappuccino’s en appelgebakjes. Het zengevoel hadden we niet gevonden, wel hadden we veel gelachen en gegild. Dat ontspant ook. Overigens bleek dat potje met vet achteraf geen vreemde willekeurige gedachte te zijn geweest. Die avond had ik echt een potje nodig om mijn voetzolen te verzachten. Op blote voeten het bos in? Nooit meer! Op blote voeten tref je me alleen aan in en om het huis.
©Sophie Dijkgraaff