Het was tijd om de buitenboel te schilderen, zo vond onze Vereniging van Eigenaren. Dus verscheen er een schilder aan mijn voordeur, die zich voorstelde als Erik, om een afspraak te maken. Achter hem stond een jongere man. Zijn pet prijkte achterstevoren op zijn hoofd, alsof hij de wereld uitdaagde. Erik stelde hem voor als leerling-schilder. Zijn ouders hadden vast een betere naam voor hem bedacht, maar ik besloot mijn gedachten niet uit te spreken. Ondertussen hoorde ik Erik zeggen dat ik niet noodzakelijk thuis hoefde te zijn tijdens de werkzaamheden. "De leerling kan wel via het balkon heen en weer klauteren", voegde hij eraan toe. Dat leek me geen goed idee. Stel je voor dat hij door het glas bovenop de balkonmuur zou trappen. In dat geval zouden er nog meer mannetjes mijn territorium betreden. Ik ben geen fan van ongenode gasten. We maakten dus een afspraak voor een dag waarop ik thuis zou zijn.
Het schilderen van het balkon leek een eenvoudige klus, zo vond Erik de opperschilder. Maar toen zijn blik op de slaapkamerramen viel, verscheen er plotseling een bezorgde frons op zijn gezicht. "Dat wordt een uitdaging", mompelde hij. Nou, dat begreep ik wel. Mijn appartement ligt direct aan het water en bij het ontwerpen is de architect blijkbaar vergeten dat er soms geschilderd moet worden. Oplossing? "Er moet een easyfloat in het water worden gegooid", verklaarde Erik. Vroeger noemden we zo'n ding gewoon ponton, maar tegenwoordig hebben we een voorliefde voor chique Engelse termen.
Enfin, na enkele dagen was de easyfloat gearriveerd en Erik verscheen met de leerling-schilder op de afgesproken dag en tijd. Erik gedroeg zich als een ware mentor en legde de leerling uit wat er van hem werd verwacht. Ondertussen zwaaide hij wild met zijn armen en had hij een blik die uitdrukte: kijk eens hoe interessant ik ben. Voor mij was het duidelijk, we hadden te maken met een alfa-schilder, een Bokito in de wereld van verf en kwasten.
De leerling-schilder plaatste niet veel later een ladder tegen mijn balkonraam. Omdat ik niets kon bijdragen aan zijn kunsten, ging ik naar mijn werktafel om wat te schrijven. Plotseling verstoorde een motorgeluid mijn rust. Nieuwsgierig stond ik op. Ik zag hoe twee mannen in een klein motorbootje pirouettes draaiden in de vijver. Je zou denken dat zo'n klein bootje niet veel deining zou veroorzaken. Dat was een misvatting. Ik hoorde hoe de easyfloat tegen de buitenmuur botste. Geschrokken keek ik opzij. Ik verwachtte het geluid van spattend water en een paniekerige hulproep. Dat bleef uit. Wel zag ik een blik bruine verf langzaam op het ponton leeglopen en de leerling-schilder die aan mijn raamkozijn hing als een acrobaat in nood. Nu kon ik wel iets doen.
Ik zoefde naar buiten, op zoek naar Erik, de alfa-schilder en vertelde hem wat er aan de hand was. Samen renden we naar de plaats des onheils, waar Erik veranderde van een Bokito in een reddende engel. Hij pakte de ladder van de easyfloat op, zodat de leerling er veilig op kon stappen. De leerling, beduusd door de situatie, stamelde dat hij niet verder wilde werken aan de klus. Deze schilderuitdaging ging zijn pet te boven!
© Sophie Dijkgraaff