Als je net als ik een liefhebber bent van bloemen, laat je geen kans voorbijgaan om tuinen te verkennen. Zo ging ik eerder dit jaar met mijn zus op tuinreis naar Münster. Drie dagen bezochten we tuinen en keken we onze ogen uit. Ondanks het weer dat ons bepaald niet gunstig was; het plensde tachtig procent van de tijd.
Afgelopen zondag was de bestemming dichterbij. De tuin die we bezochten lag bij landgoed Den Treek in Utrecht. Gelukkig waren de weersvoorspellingen veelbelovend, er werd zelfs een hittegolf voorspeld. En inderdaad, de meteorologen kregen gelijk. Hoewel het bij het opstaan nog mistig was, scheen de zon volop toen ik mijn auto startte. Na aankomst bij mijn zus verruilde ik mijn auto voor een fiets. Samen fietsten we naar In de Boomgaard, de bloementuin van Marieke Nolsen. Eenmaal door de entree pakte ik mijn smartphone. Je begrijpt wel, die bloemenpracht moest worden vastgelegd.
Overdag is het moeilijk om mooie foto’s te maken. Het licht is hard en al gauw krijg je te maken met vervelende schaduwen. Bovendien gedragen bloemen zich niet als fotomodellen die braaf poseren. Nee, bloemen schikken zich niet naar de wens van de fotograaf. De fotograaf dient zich te schikken naar de bloem. Dus moest ik allerlei acrobatische toeren uithalen om tot een mooi resultaat te komen. Soms ging het bijna mis. Het was alleen dankzij een attente voorbijganger dat ik niet met mijn neus in een bed van dahlia's belandde. Zie je het voor je?
Na talloze rondjes door de tuin en veel oh’s en ah's besloten mijn zus en ik nog even naar het plaatselijke tuincentrum te rijden. Ook daar ontdekten we een prachtige dahlia. De vurig rode bloemen, met een diameter die ik schat op tien centimeter, waren werkelijk adembenemend! Als ik een tuin had, zou ik die schoonheid, waarvan er nog maar één exemplaar voor handen was, zonder twijfel in mijn winkelwagentje hebben geladen. Nu moest ik genoegen nemen met een foto die voor het beste resultaat weer in een merkwaardige positie gemaakt moest worden. Ik voelde de nieuwsgierige blikken van omstanders op me gericht. Ze moeten vast hebben gedacht, wat een malloot!
Eenmaal thuis, zittend op mijn terras, wachtte het moment suprême; vol spanning opende ik de fotogalerij op mijn smartphone. En wat denk je? Geen enkele foto te vinden! Hoe dit kon gebeuren, zal voor altijd een raadsel blijven, maar na een uurtje flink balen (lees – een hele avond) kon ik er uiteindelijk wel om lachen. Ik troostte mezelf met de gedachte dat er volgend jaar weer een dahliashow is. Je begrijpt dat ik mijn camera dan grondig zal inspecteren voordat ik op pad ga!
© Sophie Dijkgraaff