Gisteravond zat ik naar buiten te staren. De romantiek van een met sterren bezaaide hemel bleef een onvervulde wens. Sterren verstoppen zich al jarenlang achter de lichtvervuiling die de stad domineert. De maan was er wel, een volle maan. Terwijl ik naar de nachtelijke hemel keek, liet ik mijn gedachten nog eens afdwalen naar het boek dat ik zojuist uitgelezen in mijn boekenkast neerzette, in de verwachting het nog eens te lezen.
Het was het boek Mijn vaders hand van Bart Chabot, geprezen als een ijzersterke roman. Het verhaal draait met name om Barts gecompliceerde relatie met zijn ouders. Na de laatste bladzijde te hebben omgeslagen, besefte ik hoe gelukkig ik mocht zijn met andere herinneringen aan mijn jeugd. Natuurlijk was niet elke dag perfect bij ons thuis. Soms knalden deuren dicht of werden scherpe woorden gewisseld. En als ik dieper in mijn geheugen graaf, herinner ik me de tik die ik kreeg van mijn vader. Maar achteraf begrijp ik die beter. Dat behoeft uitleg.
Ik moet zo'n drie of vier jaar oud zijn geweest. Laten we het op vier houden, aangezien ik al buiten mocht spelen. Van kleins af aan was ik geïnfecteerd met het reisvirus. Mijn nieuwsgierigheid naar wat er buiten mijn eigen wereld lag, heeft altijd een rol gespeeld in mijn leven. Hoe dan ook, op een middag was ik alleen buiten, mijn kleutervriendjes leken van de aardbodem verdwenen. Uit verveling liep ik een blokje om, en nog een. Ik stak een drukke straat over en liep onder een brug door. Plotseling belandde ik op een speelplein met een zandbak.
Daar stopte ik om mijn fantasie de vrije loop te laten gaan met het zand. Totdat ik mijn vader hoorde roepen. Nadat hij me gevonden had, tilde hij me op en gaf me die tik. Direct barstte ik in tranen uit. De hele weg naar huis hebben mijn voeten geen stoeptegel geraakt. Pas later besefte ik dat het optreden van mijn vader geen straf was, maar eerder een teken van bezorgdheid, een uiting van liefde en zorg. Terwijl de maan zich achter een wolk verschool, overspoelde me een gevoel van dankbaarheid voor de liefdevolle jeugd die ik heb gehad.
© Sophie Dijkgraaff