Als fervent liefhebber van de Belgische Ardennen, scrol ik regelmatig door VisitWallonia op Instagram, waar de meest betoverende kiekjes voorbij komen. Prachtige watervallen, dorpen die zo pittoresk zijn dat ze me doen denken aan sprookjesachtige taferelen, en onlangs zag ik een mooie afbeelding van een roedel herten. Dat beeld bracht me terug naar een nachtelijk avontuur met mijn vriendin Nina.
Het lijkt een eeuwigheid geleden, maar ik herinner me nog levendig hoe Nina onze auto door de chaos rond Brussel manoeuvreerde op weg naar een schattig vakantiehuisje in de buurt van Saint-Hubert. Naarmate we verder van de beschaving afreden, werd het op de weg rustiger en verstomde mijn gezelschap Nadat we de Route Nationale hadden verlaten, baanden we ons een weg door de duisternis naar het toevluchtsoord voor de komende dagen. Plotseling doorbrak Nina’s stem de stilte: "Heb je dat ook gezien?"
"Wat?"
"Een wild zwijn langs de weg!"
"Een wild zwijn? O, ik dacht dat het gewoon een rondslingerende vuilniszak was."
"Echt niet, ik zag echt twee ogen!"
Die opmerking deed me even twijfelen – ik had ook iets zien glinsteren. Waren dat twee ogen geweest?
Nina was zo enthousiast over haar ontdekking dat ze begon te grinniken en een oud verhaal over mij oprakelde. Het speelde zich af tijdens een eerdere trip naar de Ardennen. Omdat Nina ‘s morgens slecht uit bed kan komen, liep ik dagelijks tijdens het opkomen van de zon met een kop koffie door de tuin. Even alleen zijn, ik vind dat heerlijk. Alleen die bewuste ochtend was ik niet alleen. Rustig wandelend over het gras hoorde ik achter me geritsel. Ik keek om, niets te zien. Dat gebeurde nog een paar keer tot ik vanuit mijn ooghoeken iets bruins zag lopen. Iets bruins en groot. Direct dacht ik aan een vos. Ik ben hartstikke dol op de natuur, alleen wilde beesten moeten niet te dichtbij komen. Toch kon ik mijn nieuwsgierigheid niet onderdrukken. Moet je je voorstellen, met bonzend hart liep ik op mijn tenen in de richting van het geluid. Ik gluurde tussen de bosjes door en ja hoor, je gelooft het niet, ik keek recht in twee kleine kraaloogjes van … een kip! Daar ging mijn spannende verhaal over het spotten van een 'gevaarlijk' wild dier.
De ochtend na onze aankomst in Saint-Hubert besloten Nina en ik om boodschappen te gaan doen. Langs de weg waar we de avond ervoor ‘ons’ zwijn hadden gezien, waren duidelijke sporen van nachtelijke activiteiten. Meerdere zwijnen hadden met hun neus de berm omgewoeld op zoek naar voedsel. Had Nina gelijk gehad? Hadden we echt een wild zwijn zien staan? Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Ons 'zwijn' bleek niets meer dan een verloren binnenscherm van een auto te zijn, waarschijnlijk achtergelaten na een botsing. Na drie dagen in de Ardennen hebben we geen hert, bever en al helemaal geen wild zwijn gespot!
© Sophie Dijkgraaff