De lentekriebels joegen me uit bed. Buiten kwetterden de vogels net zo enthousiast als ik me voelde. De sombere winterdagen waren voorbij, het was tijd voor actie.
Na het ritueel van douchen en ontbijten pakte ik in de bijkeuken een paar kiembakken. Op het aanrecht lagen al een paar weken zakjes zaaigoed te smachten naar aarde en water. Bovenop lag tomaat Bartelly, een soort die een ‘waanzinnige opbrengst’ belooft. Dat wordt smullen! De vlinders en bijen verwen ik dit jaar met de nectar van stekelpapaver en cosmea, in de witte variant. Die lichten na zonsondergang mooi op.
Met een hart vol enthousiasme vulde ik de bakken met aarde, zaaide de zaden en gaf ze een flinke slok water. De lentekriebels hielden me volledig in hun greep. Online bestelde ik nog meer bloemen, waaronder de prachtkaars, gipskruid en muskuskaasjeskruid. Natuurlijk allemaal in de witte versie. Levertijd: een eeuwigheid! Twee dagen! 
Geduld is niet mijn sterkste punt, dat bleek ook toen mijn vriendin even later binnenkwam. Door het stralende lenteweer hadden we afgesproken om een wandeling in het stadspark te maken met een tussenstop voor een cappuccino en een appelpunt. Voordat we dat plan konden uitvoeren, moesten we natuurlijk wel en route. Op zo’n moment is het verschil tussen Nina en mij overduidelijk. Sta ik al helemaal klaar voor vertrek, staat mijn vriendin zichzelf nog minutenlang te bewonderen in de spiegel. "Kom op, we gaan niet naar de Koning!", riep ik terwijl mijn geduld verdampte.
Eenmaal onderweg gaf de natuur me iets wat ik nergens anders krijg: rust. Kuierend naast Nina zag ik hoe de bomen uitbotten. Een oude wilg had zijn knot versierd met een verdwaalde narcis die zijn trompetje richtte naar de zon. Zijn onderdanen volgden het voorbeeld. Een nogal ongewoon en komisch schouwspel. Volledig ontspannen dronk ik een cappuccino en smulde van de taart. Ik voelde me helemaal zen, tot ik weer thuiskwam. Ik kon het niet laten om even naar mijn kweekkastje te kijken. Onder de beslagen plastic kap zag ik zestien zwarte vakjes. Had Moeder Natuur me eerder rust gegeven, nu vond ze het tijd voor een les in geduld.
© Sophie Dijkgraaff