Nog voor de vogels ontwaakten, liep ik de woonkamer binnen en zwiepte de lamellen open. Tot mijn verrassing werd ik niet begroet door de stralende ochtendzon, maar door een dikke mist die het uitzicht in een waas hulde. De bomen aan de overkant van de vijver waaraan ik woon, waren slechts vage contouren, de brug even verderop was spoorloos verdwenen.
Terwijl ik daar stond, opende zich de deur naar het verleden. In een seconde was ik het meisje dat naast haar zus en broer in de auto zat. We reden over de Afsluitdijk, op de terugweg van een bezoek aan onze pake. Toen was niet alleen de mist een uitdaging, onze auto had ook flinke dorst. Met een brandend lampje op het dashboard en geen enkele benzinepomp open, belandden we in een komische scène waarin mijn vader een pomphouder in Hippolytushoef uit zijn bed belde. Toen de deur eindelijk openging, stond er een man met slaperige ogen en een haardos die leek op een rommelig vogelnest. Na talloze verontschuldigingen van mijn vaders kant vulde de man met veel gemopper uiteindelijk onze benzinetank. We konden met een gerust hart onze reis naar Rotterdam voortzetten.
Het meest legendarische mistavontuur beleefden mijn ouders en ik tijdens een terugrit uit Leusden, vele jaren later. Na een spetterende oud-en-nieuwviering en een probleemloze rit tot Woerden, werden we plotseling overvallen door dichte mist. Wat begon als een gezellige autorit veranderde al snel in een zenuwslopende situatie. Mijn vader achter het stuur kon amper de witte strepen op het wegdek zien. Tijdens een snelle stop op de pechstrook, kwam hij met een briljante idee om een soort mistalarm in te zetten: mijn moeder stak haar arm uit het raam en zodra ze de vangrail voelde moest ze dat 'laten weten'. Nou, dat 'laten weten' veranderde snel in paniekerige kreten: "Ho Jan, ik voel hem!" Zo kort langs de vangrail rijdend, kwamen we aan in Nergenshuizen. Bij een afslag liep de vangrail natuurlijk mee de uitrit af. Het duurde een flinke poos voordat mijn moeder haar ‘alarm’ weer kon laten loeien! Dit avontuur zou nog jarenlang de conversaties tijdens verjaardagsfeestjes opfleuren.
Terugkerend naar het heden, zag ik een reiger als een stuntelige acrobaat over de vijver vliegen, zijn roep klonk als een kras op een oude plaat. Met een glimlach vroeg ik me af: welke gekke avonturen staan er vandaag op het programma?
© Sophie Dijkgraaff