Ik geef de lange zomeravonden de schuld. Door al dat barbecueën en de talloze glazen Chardonnay, heeft mijn lijf een metamorfose van jewelste ondergaan. Buikje is BUIK geworden. U begrijpt, zo kan ik de feestdagen met nog meer eten, eten, eten, niet tegemoet treden. De boel moet strak getrokken worden en snel. Maar hoe? Voor wie net als ik regelmatig Capelle doorkruist weet dat onze stad vol zit met sportievelingen. Joggers en nordic walkers, je breekt je nek er zowat over.
Buikje is BUIK geworden
Dat joggen heb ik trouwens ook weleens gedaan, alleen sloeg de boel daarbij zo aan het schudden dat de eerste poging gelijk de laatste was. (Voor u gaat mailen, ik droeg een stevige sportbeha.) Langlaufen zonder sneeuw, heb ik ook geprobeerd. Wat is dat ingewikkeld! Je benen en armen kruislings bewegen … dat willen die van mij helemaal niet. Die gaan alleen aan de slag als ze links, rechts, links, rechts tegelijk mogen bewegen. ’t Komt door dit gebrek dat er al jaren twee afgedankte stokken in mijn kledingkast staan. Weggooien is ook weer zo zonde. Goed, een binnensport dan maar? 
Vanmorgen liep ik langs wijkcentrum Schollevaar. Binnen knalde een harde beat uit de speakers. Gelukkig was het heerlijk weer waardoor de achterdeuren openstonden en ik schaamteloos naar binnen kon gluren. Boksen! Meteen was ik enthousiast. Wat leek me dat heerlijk, alle frustraties – BAM!- afreageren op een boksbal. Tot ik de dribbelende voeten van de boksers zag. Dat leek een beetje op de danspassen van de tango die ik als jonge meid leerde. Met blauwe tenen als gevolg. Jeetje, dit leest wel erg als twaalf ambachten dertien ongelukken. Eureka! Ik ga gewoon aan de slag met een probeersel dat wel goed uitpakte: yoga. Dat levert naast een strakke buik ook nog eens een zalig zengevoel op. Ander voordeel, naar een yogamatje hoef ik niet te zoeken. Die staat keurig opgerold naast mijn nordicwalkingstokken. Aan de slag!
IJssel en Lekstreek 26 november 2019