Het was een prachtige lentedag toen we begonnen aan een weekendje weg. Voorop liepen onze mannen, zij wisten ons doel feilloos te vinden. Mijn zus en ik volgden. Om de beurt haalden we verhalen op van de jaarlijkse bezoeken aan Dokkum die, net als dit keer, startten op de Algemene Begraafplaats. Eerst ging ik samen met mijn ouders, broer en zus het graf van beppe bezoeken, daarna werd het beppe en pake en sinds een paar jaar heeft mijn vader er ook een plekje.
Er gaat geen dag voorbij zonder dat eindeloze rijen van woorden langsstromen. En als mijn klep een keer stilstaat, is er altijd nog mijn innerlijke stem die hele dialogen voert tot ik er soms horendol van word. Woorden kunnen ook iets wonderlijks. Net als met muziek kunnen bepaalde woorden mij terugkatapulteren in de tijd.
Gedurende de tien jaar dat ik schrijvend door het leven ga heb ik een neurose ontwikkeld. Kreeg ik eerder de kriebels van bepaalde woorden – kids, is er zo één – tegenwoordig lees en hoor ik overal achterstevoren, ondersteboven geformuleerde zinnen. Echt waar. Spreekwoorden verhaspelen is tot daaraan toe. Die zijn vaak zo oubollig dat veel spreuken er zelfs van opknappen. Maar van een verkeerde zinsopbouw krijg ik jeuk!
Genietend van de voorjaarsvakantie kwamen er spontaan herinneringen aan eerdere vakanties in me op. Zo stapte ik afgelopen week terug in de tijd waardoor ik samen met een vriendin op Schiphol stond, klaar om te vertrekken naar Kreta. Trouwens, zo'n vliegreis levert altijd spanning bij mij op. Al weet ik dat volgens de statistieken vliegen veiliger is dan autorijden, je zult maar net in dat éne toestel stappen dat voorbestemd is zijn eindbestemming niet te halen. Toch zijn er altijd mensen die baas-boven-baas spelen. Zo zat er tijdens deze vlucht een stoere bouwvakker achter me die nog voor vertrek in huilen uitbarstte. Zijn vrouw vond dat zo amusant dat ze na het opstijgen bij elke luchtzak joelde: ‘Daar gaan we Willem.’ Als die twee nog samen zijn mag dat gerust een wonder genoemd worden.
Met twee handen legt dokter Nikki Alexander het vrouwenhart in de weegschaal. Het weegt 250 gram. Longen, darmen en maag volgen. Alles wordt zorgvuldig gewogen en microscopisch bekeken. Zijn er kogelgaten te zien? Resten van het laatste avondmaal? Terwijl de dokter speurt, steek ik een paar borrelnootjes in mijn mond. Het geknars tussen mijn tanden valt samen met het gekraak op tv. Een tweede borstkas wordt geopend.
De verzorgingsindustrie heeft een nieuw product op de markt gebracht waarvan wij, consumenten, niet wisten dat we het nodig hadden. Dat is ook de kracht van de fabrikanten. Ze verzinnen elke keer iets nieuws waardoor ik naar de winkel huppel. Want ja, een beetje leuk ouder worden, wie wil dat niet?
Stylistes van tv-programma's als Weer verliefd op je huis, laten altijd prachtig ingerichte en opgeruimde huizen achter na hun bezoek. Ben je uitverkoren om mee te doen aan De grote tuinverbouwing heb je dubbel mazzel. In dat geval komt er een woonstyliste naar je toe, evenals een tuinexpert. Na elke aflevering denk ik, dat wil ik ook! Iemand die precies weet hoe ik al mijn smaken samen kan laten komen. Want op dat punt heb ik aan mijn vriend niet veel. Die geeft wel advies, alleen als ik daar naar luister woon ik binnen de kortste keren in een industrieel pakhuis.
Afgelopen week kwam ik tijdens het boodschappen doen mijn buurvrouw tegen. Vanwege het prachtige voorjaarsweer besloten we op een bankje in het park bij te praten. Van het ene onderwerp sprongen we naar het andere. En passant kwamen onze vaders ter sprake; voor de buurvrouw is dit de eerste paasviering zonder haar vader. Terwijl de zon ons verwarmde, deelden we over en weer herinneringen aan onze ouders.
Weet je wat ik zo fijn vind aan thuiswerken? Dat ik extra kan genieten van de bloembollen die opkomen in mijn balkonbakken. Helaas zijn het er dit jaar niet veel, alleen de blauwe druifjes doen het goed; de sneeuwklokjes en narcissen laten het afweten. Best jammer, want van kleins af aan ben ik dol op de bloemetjes van voorjaarsbloemen.
Voor me stond een godenmaal – spaghetti alla Carbonara met héél veel spekjes. Als je net als ik een koolhydraatarm dieet volgt vanwege diabetes, zó fout.Het enige excuus dat ik kan aanvoeren is dat ik samen met Nina uit eten was, bij, zoals je al geraden hebt, de Italiaan.
Het schijnt zo te zijn dat de schilder Vincent van Gogh, knettergek werd door het geluid van de mistral die zomers in de Rhônevallei tussen de Alpen en de Pyreneeën door waait. Zover gaat het bij mij niet, storm zorgt alleen voor veel onrust in mijn hoofd. Spontaan ontstaan er allerlei plannetjes om mijn leven volledig om te gooien.
Van tijd tot tijd lees ik mijn oude columns nog eens door. Teksten waarvan ik achteraf denk ‘dat kan beter’, meestal omdat ik soms lang van stof ben, plaats ik na het doornemen in een aparte map. Daar wachten de letters tot ik aan het husselen sla. Afgelopen week diende zich genoeg tijd aan om met zo'n stuk aan de slag te gaan; de weerspreuk: maart roert zijn staart, was zeer toepasselijk.
Afgelopen week was ik in het ziekenhuis voor controle van mijn ogen. In de wachtkamer zaten twee dames te giebelen. Zoiets valt op. Meestal zijn de mensen in de wachtruimte uiterst serieus. Omdat ik wel een opmontertje gebruiken kon, nam ik plaats dicht bij het duo.
Ouder worden vind ik een zegen. Ja ik denk maar zo, velen hebben de kans niet gekregen. Dus over hangborsten, zwabberarmen en rimpels zul je mij niet horen. Wel vraag ik me geregeld af, waar is die lenige Sophie gebleven? Het meisje dat moeiteloos tussen de benen van haar danspartner doorzeilde tijdens het favoriete nummer van de dansleraar: Rock Around The Clock van Bill Haley & His Comets.
Al mijn hele leven heb ik last van arachnofobie oftewel, ik ben vreselijk bang voor spinnen. En geloof me, dat voelen die griezels aan. Ga ik aan de slag op mijn balkon, loopt er altijd wel zo'n beest voorbij. Met van die lange poten. Gelijk gaan mijn haren overeind staan en krijg ik overal jeuk. Wist je trouwens dat spinnen zich ook verstoppen in de afvoer van je spoelbak?
Na het verlaten van de huishoudschool merkte ik al snel dat de kooklessen die ik daar volgde volkomen nutteloos waren geweest. Voor het avondeten flans ik meestal snel wat in elkaar en de lekkernijen van de bakker smaken altijd beter dan mijn baksels. Toch ben ik dol op programma's als Binnenste Buiten of Heel Holland Bakt. Bij het zien van die koks droom ik regelmatig even weg naar het klaslokaal van toen.
Vier jaar was ik toen ik mijn trauma opliep. Ik zie het gebeurde nog zo voor me. Ik zat op een krukje, in het priklab van de Dr.Daniel den Hoedkliniek. De laborante stroopte mijn linkermouw omhoog, pakte de naald en au! prikte in mijn ader. Drie keer! Geïrriteerd voerde ze daarna dezelfde handeling uit op mijn rechterarm. Wederom drie gaatjes, geen bloed. Tot er een oudere collega zag wat er gebeurde, de naald overnam en er in een flits drie buisjes bloed werden afgenomen. Helaas was mijn trauma toen al geboren.
Mensen met een positieve inborst, ik ben er dol op. Lieden die denken in kansen, de goede kant van de zaak inzien, niet klagen, maar dragen en ons en passant trakteren op positieve quotes waar meestal zo'n opgeheven duimpje bij staat. Ondanks dat ik ook bij mijn geboorte een roze bril kreeg meegeleverd, heb ik toch zo af en toe flink de pee in. Zoals René Gude, Denker des Vaderlands, eens zei: 'Het leven is een gedoetje.'
In de winter kijk ik graag naar reportages die opgenomen zijn in warme landen. Vooral als zo'n warm land ook nog mijn favoriete vakantieland is én er recepten worden gedeeld. Afgelopen week vond ik zo'n reportage op YouTube. Terwijl de regen langs mijn ramen gutste, zag ik hoe Gordon Ramsey, ja die kok met die grote waffel, de Kretenzische zee indook. In mijn fantasie dook ik mee. Het lauwe water omsloot mijn lichaam. Net op tijd om een groep dolfijnen te zien wegzwemmen kwam ik boven. Mijn hart bonkte van vreugde tot ik Gordons metgezellen, de beroemde Gino D'Acampo en Fred Sirieix, hoorde roepen dat het tijd was om verder te gaan.
Op de lagere school had ik een juf handarbeid. Ik herinner me haar als een struise vrouw met hoog getoupeerd haar dat van achteren met een mooie speld in een “Grace Kelly rol” was vastgezet. Haar blouse was gevuld met een enorme bos hout die alle aandacht van haar gezicht afleidde. Of mag ik dat ook niet meer zeggen, bos hout? Nee? Oeps, het staat er al. Een ander kenmerk van haar was dat ze duidelijk articuleerde met het volume van een marktkraamhouder.