Nu de ijsheiligen zich bijna uit de voeten maken, weet ik het zeker: het is tijd. Tijd om echt uit te pakken op mijn balkon en de beperkte ruimte verder om te toveren tot een oase van rust, kleur, geur en – als het even kan – ecologische verantwoordelijkheid. Denk aan korenbloemen, Spaanse margrieten en een slaapmutsje dat, voor de duidelijkheid, niet op het hoofd thuishoort, wel in een pot. Alles wat bloeit én een steentje bijdraagt aan het welzijn van bijen, vlinders en andere fladderaars.
Op mijn eerste vakantiedag word ik te vroeg gewekt. Niet alleen door zingende vogels, bij de karpers gieren de voortplantingshormonen door het lijf: ze veranderen de vijver in een golfslagbad. Na wat dommelen moet ik plassen. Dan ga ik er maar uit, denk ik. Buiten zie ik dikke vissenruggen boven het water uitkomen, de lucht is strakblauw. Ondanks het vroege tijdstip krijg ik zin om een klus aan te pakken die ik véél te lang heb uitgesteld. Die schoonmaakdrang laat zich niet onderdrukken.
Op een lentedag rijden we door de Ardennen. Langs de weg verschijnen de dorpjes, elk met zijn eigen karakter. De oudste huizen zijn van zandsteen, met om de ramen een randje rode baksteen. In de zomer hangen er altijd bakken vol geraniums aan de vensterbanken. Daarvoor zijn we nu te vroeg. Overdag is het lekker, een graad of twintig, na zonsondergang voelt het meteen aan als een koelcel.
De zon staat al hoog als we het park in lopen. De vogels geven een gratis concert – merels, mezen, roodborstjes – allemaal even overtuigd dat hún melodie de hoofdact is. Het is zo’n geluid dat je alleen hoort als je geen haast hebt. Gelukkig is het zondag. Nina en ik hebben tijd.
“Zijn dit jouw ouders op hun trouwdag?” Nina houdt een zilveren fotolijst omhoog. Ik kijk naar mijn ouders, gevangen achter matglas, staande naast een zetel. Mijn vader in een grijs pak, mijn moeder in een wit mantelpakje met een hoed die doet denken aan een baret met voile. In haar vrije hand houdt ze een bruidsboeket van lelietjes-van-dalen.
“Ja”, zeg ik, “zo’n typische jaren-vijftigfoto. Ik ben altijd benieuwd geweest naar de echte kleuren van hun kleding. Een vraag die je pas stelt als het te laat is.”
Het schurende geluid van een snoeizaag verstoort de rust. Het koolmeesje dat zijn lokroep vanuit de seringenboom de wereld inslingerde, vliegt verschrikt weg. Krachtige handen zwaaien het zaagblad van links naar rechts – een tuinman kort de heg van de buurman moeiteloos in. De stem van mijn vader duikt op uit mijn herinnering: "Kijk eens hoe mooi recht!"
Mijn moeder had een strak weekschema: maandag wassen, dinsdag stoffen, woensdag boenen. Of iets in die trant – precies weet ik het niet meer, ik was kind. En kinderen hebben belangrijkere zaken te doen: buiten spelen en strategisch spruitjes ontwijken tijdens het avondeten.
Al dagen zie ik het voor me: lange zomeravonden op mijn balkon. Een glas chardonnay of gin-tonic binnen handbereik, de lucht zwaar van de geur van kamperfoelie. Klinkt perfect, toch? Klein detail: die bloemen ontbreken nog. Tijd voor actie, want wachten tot morgen of het weekend om naar het tuincentrum te gaan? Echt geen optie. Ik wil die plant nú.
Het voorjaar is meer dan alleen het moment om zomerbloeiers zoals gladiolen, dahlia’s en canna’s in de grond te stoppen. Het is ook dé tijd om je planten en bomen een ‘kappersbeurt’ te geven. Afgelopen week besloot ik deze klus aan te pakken. En zoals altijd: eenmaal de startknop gevonden, ben ik niet meer te stoppen.
Op een terrasje in de stad geniet ik samen met Nina van de lentezon. Eerder heb ik bij een boekendiscounter een album vol botanische prenten gekocht. Terwijl we wachten op onze bestelling, sla ik het boek open. Op de eerste pagina’s prijkt een bloem die op mijn balkon helaas weigert te schitteren: de Passiflora. Je zou denken dat hij vernoemd is naar een vurige liefdespassie, maar nee: de delen van de bloem symboliseren de kruisiging van Christus. Niet bepaald romantisch.
Terwijl ik door Instagram scroll, trekt een foto mijn aandacht. Een witte klimroos buigt sierlijk over een toegangspoort, haar bloemen hangen als een zachte sluier over het verweerde hout. Het tuinpad, met links en rechts blauwe lavendel, slingert naar een klein huisje met een groene voordeur. Dit prachtige tafereel brengt me terug naar de tuin die mijn vader en ik samen onderhielden.
Maandagochtend. Mijn laptopscherm lichtte op terwijl de maan nog hoog aan de hemel stond en de zon aarzelend achter mijn huis vandaan kroop. Rond de vijver werd het langzaam levendig: de ganzen hielden een luidruchtige teammeeting, een merel dropte zijn nieuwste hit. Met een slok dampende koffie keek ik naar deze gratis ochtendshow. In de verte ontwaakte de stad – mensen haastten zich naar hun werk, kinderen vertrokken naar school. Een buurtkat sloop als een undercoveragent richting de vijver.
Ik zie hem nog voor me: een klein mannetje met blozende wangen en een ondeugende grijns. Onder zijn verbleekte groene puntmuts, versierd met een fazantenveer, piekte een pluk grijs haar eigenwijs naar buiten. Zijn veldjas spande om een dikke buik, strak aangesnoerd met een bruine ceintuur, waaraan een drinkbeker bungelde. De rest van zijn outfit? Een knickerbocker, robuuste wandelschoenen en een geweer nonchalant over de schouder. Piggelmee was klaar voor de jacht.
Scrollend door mijn Instagram voelde ik een venijnige steek van jaloezie. Het voorjaar nadert en dat betekent voor hobbytuinders: tijd om in de stemming te komen door foto’s van vorig jaar te delen. Mijn feed ontplofte zowat van de uitbundige balkons en tuinen vol hyacinten, narcissen, krokussen en tulpen in alle kleuren van de regenboog.
Elk stukje grond was precies één bij anderhalve meter, keurig aangelegd als een kleurige lappendeken. Daarna kwamen de schooltuintjes, die er beduidend minder mooi uitzagen. Om daar te komen, liep ik over een recht pad, langs paaltjes met kranen en boswachtersgroene tuingieters. Aan het einde lag mijn stukje Rotterdam.
In mijn kleine pan passen precies 75 middelgrote spruitjes. Ja, ik heb dat geteld. Het is precies genoeg voor twee personen, mocht je ooit een intiem spruitjesdiner organiseren. Om van mijn woonkamer naar het toilet te komen, zet ik veertien stappen. Op de douchemuur prijken zestien witte tegels op een rij. Ik weet wat je denkt: "Eh … wat ben ik in vredesnaam aan het lezen?" Maak je geen zorgen, je bent beland in de wondere wereld van mijn dwangmatige telgekte.
In een traag voortschuivende file reden we over de Ponte della Libertà, de brug die het vasteland met Venetië verbindt. Links raasde een trein voorbij, rechts had ik uitzicht op de lagune die de drijvende stad omarmde. Terwijl mijn vriend op de weg lette, vertelde ik hem wat ik zag: een wateroppervlak dat met elke beweging van de auto van tint veranderde, van lichtblauw naar zilver. Watervogels fladderden voorbij, hun vleugels een levendig contrast tegen de rustige achtergrond.
Bladeren of scrollen door oude foto’s, daar geniet ik van. Vooral vakantiekiekjes brengen mijn herinneringen weer tot leven. Vorige week zat ik met mijn vriendin Nina op de bank het fotoboek door te spitten dat ik maakte na ons weekje samen in Duitsland. Cochem, een charmant stadje aan de Moezel, om precies te zijn.
De sneeuw kraakte onder mijn voeten toen ik het busje uitstapte. Nadat ik negen uur lang opgepropt had gezeten in een te krappe stoel, kwamen we eindelijk aan bij ons hotel in Kitzbühel. Mijn allereerste wintersportvakantie voelde vanaf het eerste moment als een droom. De Kitzbüheler Horn en de Wilden Kaiser staken imposant boven het landschap uit, hun toppen gehuld in een stralend witte mantel. Wat een uitzicht! Mijn ogen gleden over de balkons van het hotel die schitterend versierd waren met kerstlichtjes. Ik stelde me voor hoe diezelfde balkons in de zomer vol zouden hangen met felgekleurde geraniums. Het was het perfecte Oostenrijkse plaatje, precies zoals in de folders.
Langs de haven stonden pastelkleurige huizen opeengestapeld als macarons, alsof een patissier ze met zorg had gerangschikt. De zee, een schilderachtig palet van turquoise en diepblauw, glinsterde als een sieraad onder de stralende zon. Terwijl ik de omgeving in me opnam, voelde ik die vertrouwde kriebels: puur geluk. Parga leek zo uit een sprookjesboek geplukt.