Voor me stond een godenmaal – spaghetti alla Carbonara met héél veel spekjes. Als je net als ik een koolhydraatarm dieet volgt vanwege diabetes, zó fout.Het enige excuus dat ik kan aanvoeren is dat ik samen met Nina uit eten was, bij, zoals je al geraden hebt, de Italiaan.
Het schijnt zo te zijn dat de schilder Vincent van Gogh, knettergek werd door het geluid van de mistral die zomers in de Rhônevallei tussen de Alpen en de Pyreneeën door waait. Zover gaat het bij mij niet, storm zorgt alleen voor veel onrust in mijn hoofd. Spontaan ontstaan er allerlei plannetjes om mijn leven volledig om te gooien.
Van tijd tot tijd lees ik mijn oude columns nog eens door. Teksten waarvan ik achteraf denk ‘dat kan beter’, meestal omdat ik soms lang van stof ben, plaats ik na het doornemen in een aparte map. Daar wachten de letters tot ik aan het husselen sla. Afgelopen week diende zich genoeg tijd aan om met zo'n stuk aan de slag te gaan; de weerspreuk: maart roert zijn staart, was zeer toepasselijk.
Afgelopen week was ik in het ziekenhuis voor controle van mijn ogen. In de wachtkamer zaten twee dames te giebelen. Zoiets valt op. Meestal zijn de mensen in de wachtruimte uiterst serieus. Omdat ik wel een opmontertje gebruiken kon, nam ik plaats dicht bij het duo.
Ouder worden vind ik een zegen. Ja ik denk maar zo, velen hebben de kans niet gekregen. Dus over hangborsten, zwabberarmen en rimpels zul je mij niet horen. Wel vraag ik me geregeld af, waar is die lenige Sophie gebleven? Het meisje dat moeiteloos tussen de benen van haar danspartner doorzeilde tijdens het favoriete nummer van de dansleraar: Rock Around The Clock van Bill Haley & His Comets.
Al mijn hele leven heb ik last van arachnofobie oftewel, ik ben vreselijk bang voor spinnen. En geloof me, dat voelen die griezels aan. Ga ik aan de slag op mijn balkon, loopt er altijd wel zo'n beest voorbij. Met van die lange poten. Gelijk gaan mijn haren overeind staan en krijg ik overal jeuk. Wist je trouwens dat spinnen zich ook verstoppen in de afvoer van je spoelbak?
Na het verlaten van de huishoudschool merkte ik al snel dat de kooklessen die ik daar volgde volkomen nutteloos waren geweest. Voor het avondeten flans ik meestal snel wat in elkaar en de lekkernijen van de bakker smaken altijd beter dan mijn baksels. Toch ben ik dol op programma's als Binnenste Buiten of Heel Holland Bakt. Bij het zien van die koks droom ik regelmatig even weg naar het klaslokaal van toen.
Vier jaar was ik toen ik mijn trauma opliep. Ik zie het gebeurde nog zo voor me. Ik zat op een krukje, in het priklab van de Dr.Daniel den Hoedkliniek. De laborante stroopte mijn linkermouw omhoog, pakte de naald en au! prikte in mijn ader. Drie keer! Geïrriteerd voerde ze daarna dezelfde handeling uit op mijn rechterarm. Wederom drie gaatjes, geen bloed. Tot er een oudere collega zag wat er gebeurde, de naald overnam en er in een flits drie buisjes bloed werden afgenomen. Helaas was mijn trauma toen al geboren.
Mensen met een positieve inborst, ik ben er dol op. Lieden die denken in kansen, de goede kant van de zaak inzien, niet klagen, maar dragen en ons en passant trakteren op positieve quotes waar meestal zo'n opgeheven duimpje bij staat. Ondanks dat ik ook bij mijn geboorte een roze bril kreeg meegeleverd, heb ik toch zo af en toe flink de pee in. Zoals René Gude, Denker des Vaderlands, eens zei: 'Het leven is een gedoetje.'
In de winter kijk ik graag naar reportages die opgenomen zijn in warme landen. Vooral als zo'n warm land ook nog mijn favoriete vakantieland is én er recepten worden gedeeld. Afgelopen week vond ik zo'n reportage op YouTube. Terwijl de regen langs mijn ramen gutste, zag ik hoe Gordon Ramsey, ja die kok met die grote waffel, de Kretenzische zee indook. In mijn fantasie dook ik mee. Het lauwe water omsloot mijn lichaam. Net op tijd om een groep dolfijnen te zien wegzwemmen kwam ik boven. Mijn hart bonkte van vreugde tot ik Gordons metgezellen, de beroemde Gino D'Acampo en Fred Sirieix, hoorde roepen dat het tijd was om verder te gaan.
Op de lagere school had ik een juf handarbeid. Ik herinner me haar als een struise vrouw met hoog getoupeerd haar dat van achteren met een mooie speld in een “Grace Kelly rol” was vastgezet. Haar blouse was gevuld met een enorme bos hout die alle aandacht van haar gezicht afleidde. Of mag ik dat ook niet meer zeggen, bos hout? Nee? Oeps, het staat er al. Een ander kenmerk van haar was dat ze duidelijk articuleerde met het volume van een marktkraamhouder.
Afgelopen jaarwisseling had ik geen feest, geen vuurwerk en geen goede voornemens. Wat ik wel had: bubbels. Ook al weet ik dat op klokslag twaalf de wereld en mijn leven niet bij toverslag veranderen, een feestwijn gaat er altijd wel in. Een uurtje voordat tweeduizend drieëntwintig knallend verwelkomd zou worden, besloten mijn vriend en ik niet langer te wachten. Het was hoog tijd voor een 'indrinkertje'. Omdat hij heerlijk onderuitgezakt Claudia de Breij zat te kijken (was goed!), offerde ik me op om de fles te openen.
Haast. Alsof de dood me op de hielen zit word ik elke morgen na het opstaan overrompeld door een ontzettende haast. Snel douchen, de huishoudelijke klusjes afwerken, boodschappen doen en o ja, nog even kijken wat er op de sociale media te doen is. Van Facebook hop ik naar Insta en van Insta naar Twitter. Tussendoor draai ik full speed een ontbijt, lunch of het avondeten in elkaar welke ik hap, hap, hap in mijn maag laat verdwijnen.
Hoe leit dit kindeke, was altijd het eerste liedje op onze kerst elpee van De Leidse Sleuteltjes, die werd opgezet zodra mijn vader begon aan zijn jaarlijkse klus: de stam van de kerstboom passend maken voor de standaard. Als er vanuit de keuken een minder christelijk woord ons gezang overstemde wisten we, operatie' kerstboom was geslaagd. Het versieren kon beginnen!
De voorpret begon direct nadat we een hotel hadden geboekt. Samen met mijn vriendin zocht ik op internet bezienswaardigheden uit die we in Lille en omgeving wilden bekijken. Het werd een lange lijst want we hadden dit gedeelte van Frankrijk nog niet eerder bezocht.
Best gek hè, die gewoontes die je gaandeweg het leven ontwikkelt. Zo merk ik dat ik steeds meer tegen mezelf ga praten – hardop. Waren het eerst nog korte krachttermen die iedereen er weleens uitgooit, langzaamaan ben ik overgestapt op hele zinnen. Nu zou ik deze gewoonte door een beetje op te letten misschien kunnen stoppen, maar mijn brein heeft ook eigenschappen ontplooid die niet te stoppen zijn.
Het regende en het was koud. Als een rillende verzopen kat parkeerde ik mijn fiets voor het ziekenhuis waar ik voor mijn driemaandelijkse check-up een afspraak had. In de wachtkamer nam ik plaats naast twee dames die de waterstofperoxide en botox niet hadden geschuwd. Ze deden mij denken aan Donatella Versace en Estelle Cruijff.
Een vraag die mij achtervolgt is, wat wil je later worden. Dat begon op de lagere school, alleen was het toen mijn vader die antwoordde. Ik was een meisje, dus voorbestemd te trouwen, te baren, te koken en natuurlijk te poetsen. De pantoffels klaarzetten liet hij nog net achterwegen. Logischerwijs stuurde mijn vader mij voor een vervolgopleiding naar het Huishoud- en Nijverheidsonderwijs. Ik neem het hem niet kwalijk, het waren andere tijden.
Het schrijven van deze columns vind ik leuk werk. Daarom ben ik ook zo blij met jou als lezer. Wat wel lastig is, elke week een nieuw onderwerp verzinnen. Daarom ligt er op mijn werktafel een papiertje met twee vragen: heb ik iets leuks meegemaakt? Was er iets waar ik me ontzettend over opgewonden heb?
Zo'n beetje alle basisbehoeftes die een mens nodig heeft om fijn te leven worden onbetaalbaar: verwarming, brood, boter enzovoort. En binnenkort lijdt huize Dijkgraaff ook aan koffiearmoede. De prijs voor een pak koffiecapsules is verdrievoudigd! Nu denk jij waarschijnlijk, maak je niet druk, het is maar koffie. Klopt. Alleen koffie is mijn aller, aller, aller favorietste drankje. Nou ja, een gin-tonic laat ik ook niet staan...