Toen we net begonnen te daten, nam mijn toenmalige vriend me mee uit eten. Niet naar een bistro, nee, we gingen op chic. Op de afgesproken avond zoefden we omhoog – hij strak in pak, ik in mijn mooiste jurk op naaldhakken.
Boven bij het restaurant van de Euromast aangekomen, bracht een ober ons naar een tafeltje met adembenemend uitzicht. De ondergaande zon streelde de contouren van de stad terwijl we stilzwijgend genoten. Na een poosje voelde ik mijn kaken smachten naar activiteit. Juist op dat moment kwam de ober met de menukaarten naar onze tafel. Toen ik de leren omslag opensloeg, was het verlangen voorbij, mijn mond open van verbazing.
Bij de peperdure gerechten stonden aanbevelingen als: de beste, de heerlijkste en meest exquise. Ondanks het prijskaartje drong mijn geliefde erop aan dat we een driegangenmenu bestelden met bijpassende wijnen. "Jij bent speciaal", fluisterde hij. Ik voelde geen behoefte om tegen te spreken.
Gedurende de uren die volgden, genoten we van onze luxe hapjes die de loftuitingen van de menukaart verdienden. Twee keer kreeg ik een bord voorgeschoteld waarop precies in het midden een gerecht lag ter grootte van vier naast elkaar gelegde euromunten. Het eerste bord was ‘gevuld’ met een gegrilde Coquilles Saint-Jacques in truffelboter, op het tweede lag een minuscuul stukje lamsrack met kruidenkorst. Doordat het bord versierd was met spetters mintjus, toonde het nog wat. De apotheose, een chocolade soufflé met vanillesaus, was niet groter dan een euromunt. Goddelijk was het wel.
Na de koffie rekende mijn vriend af. Nog een laatste keer genoten we van het feeërieke uitzicht. Rotterdam lag erbij als een stralende diamant. Doordat het wijnassortiment wel in normale proporties was geserveerd, liep ik licht tipsy achter mijn geliefde aan naar de lift die ons in no-time honderd meter omlaag bracht. Gedurende die seconden boorden zijn ogen zich verlangend in die van mij. Als hij toen dé vraag had gesteld, was mijn antwoord vast ja geweest. Die vraag kwam niet, wel een andere: “Wat denk je, nog even naar de Mac?”
© Sophie Dijkgraaff