Als fervent liefhebber van de Belgische Ardennen, scrol ik regelmatig door VisitWallonia op Instagram, waar de meest betoverende kiekjes voorbij komen. Prachtige watervallen, dorpen die zo pittoresk zijn dat ze me doen denken aan sprookjesachtige taferelen, en onlangs zag ik een mooie afbeelding van een roedel herten. Dat beeld bracht me terug naar een nachtelijk avontuur met mijn vriendin Nina.
Schrijven is mijn absolute passie, gevolgd door tuinieren en koken. Behalve dat ik dagelijks kook voor mezelf, vind ik het ook leuk om mijn creaties met anderen te delen, vooral als mijn vriendin langskomt. Samen hebben we een ongeschreven regel om nooit twee keer hetzelfde gerecht te maken, dat houdt het koken spannend en verrassend.
Het is net alsof we allemaal besloten hebben om in de tijdmachine te stappen en terug te keren naar de goede oude tijd. Na jarenlang genieten van cd's en muziek streamen, omarmen we nu massaal de lp. Het argument? Het 'warme geluid' van dat ronde vinylschijfje. Die bijgeluiden van krasjes, tikjes en kraakjes? Ach, nemen we op de koop toe. En ja hoor, ik doe net zo hard mee. Al is bij mij de platenspeler nooit helemaal weggeweest.
Het plan was gesmeed: vrijdagavond om vijf uur bij eetcafé Lust voor een tapasfestijn met mijn drie vriendinnen. Omdat D., één van het vriendinnenclubje, toch langs mijn huis zou rijden, zou ze me ophalen. Op zich een perfect plan, alleen stond D. twintig minuten vast in een file waardoor onze vertrektijd een gevalletje 'later dan gepland' werd.
Ben jij ook zo'n zonnestralenjunkie die met mooi weer meteen de deur uit sprint? Ik in ieder geval wel. Al dagenlang zit ik non-stop te dagdromen over een weekendje Parijs. Niet voor de gebruikelijke toeristenhotspots, zoals Cimetière du Père-Lachaise of Montmartre, dit keer zijn het die magische boekenstalletjes die me roepen.
Het hoofdgebouw stond aan het einde van een lange laan. Om daar te komen, liep je over een recht pad met charmante moestuintjes aan weerszijden. Elk perceeltje was precies even groot, één bij anderhalve meter, keurig aangelegd als perfecte lappendekens. Na die rijen groentetuintjes volgden de schooltuintjes, die er minder mooi uitzagen. Daar lag mijn stukje Rotterdam.
Het Rond, zo heette onze vaste kampeerplek op de camping. Voor die naam was niet veel creativiteit nodig, want te midden van nog negen andere caravans vormden we werkelijk een cirkel. In die negen andere kampeerwagens klonk een bonte mix van dialecten en elke familie had zo zijn bijzonderheden.
Het water liep me in de mond. Op de dessertkaart die de ober met een theatrale zwaai op tafel had gelegd, stond een scala aan exquise nagerechten. Ik betreurde meteen mijn keuze voor het voorgerecht: een hemelse pompoensoep, gevolgd door een hoofdgerecht met perfect gebakken zeewolffilet en een overdosis aan bijgerechten. Mijn vriend aan de overkant aaide zuchtend zijn buik, overduidelijk verwikkeld in hetzelfde dilemma.
In mijn jeugd hadden mijn ouders als topprioriteit: ervoor zorgen dat hun kroost veilig buiten kon spelen. Thuis was dat lastig, onze straat was net een snelweg met auto's die voorbijraasden als gekken. Gelukkig bracht een Constructam caravan, een typisch staaltje Belgische degelijkheid, de oplossing. Met een auto voorzien van een trekhaak, stonden we klaar voor grenzeloze vrijheid. Tot we een fantastische plek ontdekten op een camping in Amerongen. Onze grote reisplannen werden snel vervangen door wekelijkse kampeeravonturen.
Gisteravond zat ik naar buiten te staren. De romantiek van een met sterren bezaaide hemel bleef een onvervulde wens. Sterren verstoppen zich al jarenlang achter de lichtvervuiling die de stad domineert. De maan was er wel, een volle maan. Terwijl ik naar de nachtelijke hemel keek, liet ik mijn gedachten nog eens afdwalen naar het boek dat ik zojuist uitgelezen in mijn boekenkast neerzette, in de verwachting het nog eens te lezen.
In mijn leven heb ik een indrukwekkende collectie angsten verzameld. Muizen, spinnen en ratten – ze hebben allemaal een plek op mijn angstlijst. En wanneer ik onverhoopt opgesloten raak in bijvoorbeeld een lift, gil ik harder dan een tiener op een popconcert. Je vraagt je wellicht af waarom ik deze angsten met je deel? Wel, dat komt door een avontuur dat ik meemaakte in het land van de stokbroden en croissants, Frankrijk.
Afgelopen dinsdag hebben we de twintigste sterfdag van mijn moeder herdacht met een familiediner. Tijdens dit samenzijn brachten we de verhalen die we door de jaren heen hadden gedeeld weer tot leven. Ik vertelde over de zondagmiddagen die ik met mijn ouders doorbracht.
Afgelopen maandag zat ik heerlijk buiten op mijn balkon. Ik genoot van het zonnetje en het schilderachtige panorama van de vijver waaraan ik woon. De herfst onthulde een mooi kleurenpalet, maar de zachte weersomstandigheden en de eenden die vrolijk ronddartelden in het water, gaven eerder de indruk van een lentemiddag.
Wanneer je net als ik aan een vijver woont, krijg je vaak de vraag: "Zitten er ook vissen in?" Het antwoord is een volmondig 'ja'. In onze vijver zwemmen gigantische karpers. Gelukkig zie ik de laatste tijd minder vissers langs de kant om deze majestueuze wezens te vangen. Het was altijd zo'n treurig gezicht: zo'n kolossale karper die bungelde aan een haakje. Eenmaal op de kant, met een gekneusde lip, werd de vis gebombardeerd tot fotomodel. Met dwang moest het dier in allerlei ongemakkelijke poses poseren voor de extatische visser. Zo kon de hengelaar later nog eens met vertedering terugkijken op hetgeen hij aan de haak geslagen had.
Na ons laatste saunabezoek, afgelopen augustus, werden we bij vertrek verrast met een kortingsbon. Mijn vriendin stopte die bon zorgvuldig in haar zak. Er was geen twijfel mogelijk: deze voucher zouden we zeker gaan verzilveren. Zo kwam het dat we onlangs op een zonnige dag opnieuw door het Bergse Bos richting sauna reden.
Als je net als ik een liefhebber bent van bloemen, laat je geen kans voorbijgaan om tuinen te verkennen. Zo ging ik eerder dit jaar met mijn zus op tuinreis naar Münster. Drie dagen bezochten we tuinen en keken we onze ogen uit. Ondanks het weer dat ons bepaald niet gunstig was; het plensde tachtig procent van de tijd.
Ik heb een wat vreemde eigenschap. Nou ja, eigenlijk heb ik er meerdere, maar daarover schrijf ik later nog eens. Laat ik niet langer je tijd verspillen: ik bezoek graag begraafplaatsen. En dan niet zoals Rob Kemps, de begraafplaatsen van bekende chansonniers op Cimetière du Père-Lachaise, al moet ik toegeven, het graf van Édith Piaf heb ik wel bezocht. Toch vind ik het interessanter oude begraafplaatsen te bezoeken waar voor ons onbekende mensen hun laatste rustplaats hebben gevonden.
Daar stonden mijn zus en ik dan, klaar voor een avontuurlijke tuinreis naar het pittoreske Münster. Gewapend met onze paraplu's en regenjassen tegen de dreigende wolken, stapten we vol goede moed in de bus op station Amersfoort. De volgende groep tuinliefhebbers zou in Barneveld opstappen, waarna we via Zwolle aan de reis konden beginnen.
Zodra we de slagboom voorbij waren gereden passeerden we de kantine. De plek waar het campingleven bruiste en vermaak volgens een vast weekschema plaatsvond. Op maandagmiddag werd er fanatiek geklaverjast, gevolgd door swingende danslessen op dinsdagmiddag. Woensdag was gereserveerd voor kindervermaak, de donderdagmiddag stond in het teken van de creabea’s. Op de vrijdag- en zondagmiddagen werd er geborreld. Ongeveer zo zag het schema eruit, precies weten doe ik het niet meer.
Toen ik ongeveer acht jaar was vond er een grote verandering in mijn leven plaats: onze sleurhut werd omgeruild voor een stacaravan. Dit nieuwe vakantieverblijf bood ons niet alleen meer leefruimte en een eigen slaapkamer voor mijn zus en mij, het grootste voordeel was een echt toilet. Dat paste ons wel. Weg waren de dagen van het gerommel in de voortent terwijl iedereen kon meeluisteren naar de natuurlijke geluidseffecten die soms ontsnapten. Hoewel we als familie onder elkaar waren, had ik er altijd moeite mee rustig het kleinste kamertje te bezoeken, terwijl mijn moeder zowat naast me de aardappelen zat te jassen.