Als fervent liefhebber van de Belgische Ardennen, scrol ik regelmatig door VisitWallonia op Instagram, waar de meest betoverende kiekjes voorbij komen. Prachtige watervallen, dorpen die zo pittoresk zijn dat ze rechtstreeks uit een sprookje lijken te komen. Onlangs verscheen er een foto van een roedel herten, en dat bracht me meteen terug naar een nachtelijk avontuur met mijn vriendin Nina.
Het lijkt een eeuwigheid geleden, maar ik herinner me nog levendig hoe Nina onze auto door de chaos rond Brussel loodste, op weg naar een schattig vakantiehuisje in de buurt van Saint-Hubert. Naarmate we verder van de beschaving reden, werd het rustiger op de weg en viel mijn gezelschap stil. We verlieten de Route Nationale en doken diep de duisternis in, richting ons toevluchtsoord voor de komende dagen.
Plotseling verbrak Nina de stilte: "Heb je dat ook gezien?"
"Wat?"
"Een wild zwijn langs de weg!"
"Een wild zwijn? Ik dacht dat het een rondslingerende vuilniszak was.”
"Echt niet, ik zag twee ogen!"
Die opmerking deed me even twijfelen – ik had ook iets zien glinsteren. Waren dat ogen geweest? 
Nina begon te grinniken en haalde een oud verhaal over mij naar boven, van een eerdere trip naar de Ardennen. Omdat Nina 's morgens niet uit bed te krijgen is, slenterde ik elke ochtend met een kop koffie door de tuin, genietend van de rust. Die bewuste ochtend hoorde ik plots geritsel achter me. Ik draaide me om, maar zag niets. Dat gebeurde een paar keer, tot ik iets bruins en groots vanuit mijn ooghoeken zag bewegen. Mijn hart sloeg over – een vos? Ik hou van de natuur, maar wilde beesten mogen niet te dichtbij komen. Toch won mijn nieuwsgierigheid. Met bonzend hart sloop ik op mijn tenen naar het geluid. Tussen de bosjes door gluurde ik en... daar was het. Twee kleine, glinsterende oogjes staarden me aan. Een kip! Daar ging mijn spannende verhaal over het spotten van een 'gevaarlijk' wild dier.
De ochtend na onze aankomst in Saint-Hubert besloten we boodschappen te doen. Langs de weg waar we de avond ervoor ‘ons’ zwijn hadden gespot, zagen we duidelijke sporen van nachtelijke activiteit. Meerdere plekken in de berm waren doorwroet, waarschijnlijk door zwijnen. Had Nina gelijk gehad? Was het echt een wild zwijn? Het antwoord liet niet lang op zich wachten. Ons 'zwijn' bleek niets meer dan een verloren binnenscherm van een auto te zijn, waarschijnlijk achtergelaten na een botsing.
Na drie dagen in de Ardennen hebben we geen hert, bever en al helemaal geen wild zwijn gespot!
© Sophie Dijkgraaff