Het lijkt de laatste tijd wel of we massaal terug willen naar vroeger. Na jaren van cd's luisteren of muziek streamen grijpen we terug naar de lp met als argument: het warme geluid dat het ronde stukje vinyl voortbrengt. Het bijgeluid van krasjes, tikjes en kraakjes, nemen we voor lief. Ik ook. Al is bij mij de platenspeler nooit weggeweest.
Dat terugverlangen naar wat geweest is, zwengelt ook de verkoopmarkt van andere producten aan. Zo brengen artiesten hun muziek opnieuw uit op een cassettebandje. Als ik aan die ondingen denk, krijg ik gelijk visioenen van tot harmonica opgevouwen muziektapes die ik met een potlood weer in de behuizing moest terugpeuteren. Wat een ellende! Nog een apparaat dat we weer omarmen: de analoge fotocamera. Waren we destijds zielsgelukkig met de digitale camera, waardoor we direct het resultaat van ons geklik konden zien, nu vinden de aanhangers van analoog fotograferen het wachten tijdens het ontwikkelproces spannend. Wat ikzelf graag nieuw leven in zou willen blazen is niet te koop: de 'straatmop'. Je kent ze wel, moppen die van mond tot mond gingen en (bijna) altijd voor een lach zorgden. De grap werd dikwijls aangekondigd met de zin: 'ken je deze mop al?' Zonder te wachten op een ja of nee, stak de moppentapper van wal waarna de omstanders hun best deden een nog betere grap te vertellen. De grappigste mop die ooit is rondgegaan, volgens Richard Wiseman van de universiteit van Hertfordshire, is deze: Twee jagers zijn in het bos als één van ze ineenzakt. Hij lijkt niet meer te ademen en heeft een wezenloze blik in zijn ogen. Zijn maatje pakt snel zijn telefoon en belt 112. Met stokkende stem zegt hij: ‘Mijn vriend is dood! Wat kan ik doen?’ De telefonist antwoordt: ‘Rustig aan, ik kan helpen. Om te beginnen moeten we zeker weten dat hij dood is.’ Er volgt een stilte, daarna klinkt er een geweerschot. De man komt terug aan de telefoon en zegt: ‘Oké, wat nu?’
Dezelfde Wiseman schreef in zijn onderzoek dat humor een sociaal bindmiddel is. Even lekker met elkaar giebelen om iets onbenulligs zorgt voor een band met elkaar. Helaas, internet heeft de grap de das omgedaan. Met een klik tover je duizenden moppen op je scherm. Wat natuurlijk lang niet zo leuk is als iemand een grap horen vertellen. Wie heeft het niet meegemaakt dat de clou nergens op sloeg, of door de toehoorders totaal niet begrepen werd? De gezichten die dan getrokken werden zorgden alsnog voor een lach. Echt, ik hoop dat met het oprukken van de nostalgische producten de straatmop eveneens terugkeert, zodat we tijdens alle crisissen die ons land teisteren af en toe onze mond in de lachstand kunnen zetten.
© Sophie Dijkgraaff