Het is net alsof we allemaal besloten hebben om in de tijdmachine te stappen en terug te keren naar de goede oude tijd. Na jarenlang genieten van cd's en muziek streamen, omarmen we nu massaal de lp. Het argument? Het 'warme geluid' van dat ronde vinylschijfje. Die bijgeluiden van krasjes, tikjes en kraakjes? Ach, nemen we op de koop toe. En ja hoor, ik doe net zo hard mee. Al is bij mij de platenspeler nooit helemaal weggeweest.
De drang naar oude tijden lijkt ook de verkoop van andere producten te stimuleren. Artiesten brengen doodleuk hun muziek opnieuw uit op cassettebandjes. Als ik aan die ellendige dingen denk, zie ik direct voor me hoe ik met een potlood een op harmonica gevouwen muziektape weer in de behuizing moest terugpeuteren. Wat een gedoe! Nog zo'n retro-apparaat dat een comeback maakt: de analoge fotocamera. Terwijl we destijds juichend overstapten op de digitale camera, waarmee we meteen onze kiekjes konden bekijken, vinden liefhebbers van analoge fotografie het wachten tijdens het ontwikkelen nu ineens spannend.
Wat ik graag nieuw leven inblaas, is helaas niet te koop: de 'straatmop'. Je kent ze wel, die moppen die als een lopend vuurtje van mond tot mond gingen en (bijna) altijd voor een glimlach zorgden. Vaak begonnen met de woorden: 'Ken je deze mop al?' Zonder te wachten op een ja of nee, vuurde de grapjas zijn mop af, waarna omstanders hun uiterste best deden om met een nóg betere mop op de proppen te komen.
De allergrappigste mop ooit, volgens Richard Wiseman van de universiteit van Hertfordshire, gaat zo: Twee jagers zijn in het bos als een van hen in elkaar zakt. Hij lijkt niet meer te ademen en staart levenloos voor zich uit. Zijn maatje grijpt snel zijn telefoon en belt 112. Met trillende stem zegt hij: 'Mijn vriend is dood! Wat moet ik doen?' De telefonist antwoordt: 'Rustig, ik kan helpen. Eerst moeten we zeker weten dat hij echt dood is.' Een korte stilte volgt, gevolgd door een geweerschot. De man komt terug aan de telefoon en zegt: 'Oké, wat nu?'
Diezelfde Wiseman heeft in zijn onderzoek vastgesteld dat humor een sociaal bindmiddel is. Samen lachen om iets onbenulligs smeedt banden tussen mensen. Helaas heeft het internet de grap de das omgedaan. Met een simpele klik tover je duizenden moppen op je scherm. Lang niet zo leuk als live een mop horen vertellen, toch? Wie heeft er niet meegemaakt dat de clou nergens op sloeg, of totaal niet begrepen werd door de luisteraars? De gezichten die dan getrokken werden, zorgden alsnog voor een lach. Echt, ik hoop dat met de opmars van nostalgische producten, ook de straatmop weer zijn weg terugvindt. Zodat we te midden van alle crisissen die ons land en de wereld teisteren, af en toe onze mond in de lachstand kunnen zetten.
© Sophie Dijkgraaff