Ik ben niet het type dat overal een mening over heeft. En als ik die wel heb slinger ik die nooit zomaar op de sociale media. Ik kijk wel uit. Ik heb geen zin om bakken met stront over me heen te krijgen omdat één van de 13 miljoen volwassen Nederlanders het net effe anders ziet, waarna een hele schare volgt. Ideeën daarentegen durf ik wel te delen. Ideeën zijn immers louter concepten, iedereen mag er aan schaven. Laat ik zo'n idee onder de loep nemen.
Om van angst af te komen moet je het in de ogen kijken. Wijze raad. Maar wat doe als je ontzettende kriebels krijgt van iets … Bijvoorbeeld een woord? Dan ga ik die kriebels te lijf door dat rotwoord extra veel te gebruiken. Krijgt het vanzelf een andere lading. Gelukkig hoorde ik een verhaal waardoor ik dat voornemen gelijk in praktijk kan brengen. In mijn vriendenkring speelt zich op dit moment een coronadrama af. Nee, gelukkig is er niemand dood dus lees gerust verder.
Laat ik met de deur in huis vallen: afgelopen week bevatte één dag die ik beter had kunnen overslaan. U kent zulke dagen wel. Dat je liever in bed zou willen duiken met het dekbed over je hoofd. 't Begon al meteen bij het ontbijt waarbij ik – Hoppa – de botervloot uit mijn handen liet vallen die, natuurlijk, op z'n kop landde. U snapt, 't gaf gelijk gedoe waardoor ik nog chagrijniger werd.
Omdat mijn buurvrouw een dagje op stap ging vroeg ze mij: 'Wil jij de hond uitlaten?' Nu ben ik dol op honden en daarnaast ben ik de beroerdste niet dus: 'Tuurlijk!' Zodoende liep ik afgelopen week naar het huis van de bovenbuurvrouw om Lucky, een parmantige Yorkshireterriër, op te halen. Klinkt makkelijk, was het allerminst. Dat zit zo.
In een spontane bui besloot ik dinsdagmorgen; het is tijd voor de kapper! Eigenlijk heb ik daar een bloedhekel aan, maar in tijden van corona weet je maar nooit wanneer de boel weer op slot gaat. Loop ik weer maanden met een onverzorgd hoofd. Zit ook niemand op te wachten. Ik al helemaal niet. Gelukkig werd nog dezelfde middag de kappersschaar in mijn lokken gezet.
Zat ik afgelopen week lekker naar De Slimste te kijken belde Nina, mijn vriendin: 'Sophie, je moet nú komen!' Voel je de urgentie? Nou die voelde ik ook. Helemaal toen er na mijn waarom-vraag maar één kreet terugkwam: 'Núúúh!' Dus als een echte ridder in nood startte ik mijn stalen ros en stoof naar de plek des onheils.
Net na terugkomst uit Sicilië zag mijn vriendin Nina een waanzinnige bank op tv – in zo'n woonprogramma van RTL4 of zo. Direct belde ze me op: 'Sophie ik heb 'm gevonden. Mijn bank!' Zodoende reden we afgelopen week naar het door Nina opgegeven adres in Maastricht. Wat je ver haalt is mooier zeg maar. Stop ik na twee uur rijden op het adres … woonwinkel gesloten. Je begrijpt, er was maar één vraag die gesteld kon worden: 'Heb je gekeken of die winkel open is vandaag?', waarop Nina, rood aangelopen, antwoordde: 'Alles is toch open op zondag?'
Na veel geaarzel – 'Nee, we gaan niet', 'Ja, toch wel', – was het eindelijk zover. Twee weken geleden zette ik voor de eerste keer mijn voeten op Siciliaanse bodem. Ik kon de grond wel zoenen! Niet gedaan natuurlijk. Nee, ik moest mijn mondkapje ophouden. En stel je voor dat er, als ik zo op mijn knieën de aarde bemin, plots een of andere Godfather opduikt met de vraag wat ik in hemelsnaam aan het doen ben. Capisce?
Mijn vriendin Nina en haar grote liefde zijn eindelijk terug uit Cochem! Gelukkig maar! Schoten de dagen voor hen voorbij, voor mij leek die vakantie eeuwig te duren. Wat miste ik ons dagelijkse contact! Natuurlijk ben ik direct na aankomst van het happy koppel langsgegaan om alvast de spannendste verhalen aan te horen en vakantiekiekjes te bekijken. Toch wel handig zo'n fotocamera in je smartphone.
Voordat Nina, mijn vriendin, naar Cochem vertrok moest er veel geregeld worden. Zo was daar de vraag, wat neem ik mee? U begrijpt, zoals dat bij veel vrouwen gaat, één koffer werden er drie waarin zowat haar hele zomergarderobe plus bijpassende schoenen werden gepropt. Daarnaast moest er nog een oppas worden gevonden voor Lucca, haar teckel. Voor één dag, de rest van de tijd zou de lieverd doodgeknuffeld worden door Nina's ouders. En wat doe je dan als vriendin? Juist!
Omdat de mens van nature naar de toekomst kijkt wordt het schrijven van een column in de verleden tijd afgeraden. Vandaag heb ik besloten me van dit advies gar nichts aan te trekken. Aanleiding? Het fotoalbum dat Nina zojuist openslaat en ons terugbrengt naar onze eerste gezamenlijke vakantie lang geleden.
Ik heb haar al eerder gezien. Eenzaam rondslenterend over de parkeerplaats achter mijn huis. Ditmaal ziet ze mij ook. Van onder een auto kijkt ze me met een scheef kopje aan, komt langzaam overeind om vervolgens zielig miauwend naar me toe te lopen. Wat een schatje!
Afgelopen week kreeg ik 's nachts een hypo. Diabetes patiënten weten nu gelijk waarover ik het heb maar ervan uitgaande dat u niet zo'n mens bent, zal ik het even toelichten. Bij een hypo is de suikerwaarde in je bloed te laag. Daardoor krijg je hartkloppingen, ga je zweten, trillen en in het ergste geval val je om. Dat is mij twee keer gebeurd, bij de buren. Niet handig.
Afgelopen week heb ik een cursus gevolgd: flirten met een mondkapje op. Ja, het was al zo lang geleden dat ik mijn charme op een man losgelaten had dat ik dacht, laat ik mijn kennis eens bijspijkeren. Daarbij, het was een gratis cursus. Het enige dat ik nodig had was de krant die ik dagelijks lees, waarin de schriftelijke leerstof, en de internetpagina van dezelfde krant, waarop de mondelinge uitleg. Het resultaat? Niets geleerd!
Rijdend over bekende wegen moet ik altijd terugdenken aan de memorabele keren dat ik daar eerder reed. Zo borrelde afgelopen week een herinnering op aan het eerste weekendje weg met mijn Grote Liefde. We hadden precies een jaar verkering en dat moest gevierd worden. In Brussel.
Jacques Klöters, u kent ’m wel, hij is al jaren presentator van het radioprogramma De Sandwich, heeft een Facebookpagina waarop hij elke dag een vraag stelt aan zijn volgers. Afgelopen week zoefde de vraag voorbij: hoe hebben je ouders elkaar leren kennen? Daar hoefde ik niet lang over na te denken.
Een van de eerste boeken die met mij mee verhuisde van mijn ouderlijk huis naar een piepklein appartement in het centrum van Rotterdam, was het Margriet kookboek. Volgens mijn moeder broodnodig om mezelf in leven te houden. Daar kon ik niet veel tegenin brengen, thuis oefenen was me nog nooit gelukt. Mijn moeder kon heerlijk koken, vooral haar draadjesvlees en stoofperen zijn nooit meer door iemand overtroffen, maar de enige bijdrage die ze van de rest van ons gezin tolereerde was: hap, slik, weg!
Ik moet een jaar of achttien geweest zijn toen ik voor het eerst op vliegvakantie ging – naar Zakynthos. Samen met mijn zus en nog twintig vrijgezelle jongelui, die ook wel zin hadden in zon, zee en strand. Nou, dat doel veranderde snel na aankomst. Op de luchthaven stond bij aankomst een lange, blonde, superbruine man, type surfboy, die luisterde naar de naam Bo, op ons te wachten. Onze reisleider. Meteen vanaf de eerste kennismaking kon hij rekenen op een trouwe groep followers.
Toen ik klein was vroegen mensen mij wel eens: ‘Wat wil je later worden?’ Daar hoefde ik nooit lang over na te denken. Prinses natuurlijk! Ik zag dat helemaal voor me. Een glazen koets om mee naar school te gaan en haar à la Raponsje, zodat ook mijn prins daarlangs omhoog kon klimmen.
Best gek hè, die gewoontes die je gaandeweg het leven ontwikkelt. Zo merk ik dat ik steeds meer tegen mezelf ga praten – hardop. Waren het eerst nog korte krachttermen die iedereen er weleens uitgooit, langzaamaan ben ik overgestapt op hele zinnen als: ‘Eet smakelijk Sophie,’of ‘Nou, dat was lekker!’ Ook zo raar, dat praten gebeurt meestal als er eten in het spel is. Laat ik hier verder niet op ingaan. Voor ik het weet krijg ik trek en hup daar ga ik weer!