Nadat ik jaren gedrild was op de huishoudschool om, zoals het woord al verklapt, een fantastische huisvrouw te worden, stroomde ik door naar de L.E.A.O. omdat mijn ouders eindelijk door hadden dat ik geen huisje-boompje-beestje type was en dus een vervolgopleiding nodig had. Ik kwam terecht tussen andere zestienjarigen waarvan sommigen eigenaardige gewoontes hadden.
Met mijn ogen dicht luister ik naar het getjilp van de vogels die af en aan vliegen. Soms worden de aangename melodieën verstoord door gekwaak van eenden of het schrille geluid van een boze gans. Ondanks dat de maand januari nog maar net afscheid heeft genomen kan ik even buiten zitten. Zonnestralen strelen mijn gezicht. Langzaam glijden mijn gedachten terug naar vroegere lentedagen.
In mijn puberteit durfde ik alles en niets. Alles betekende in bomen klimmen, nachtelijke droppings bijwonen, stiekem achter op een motor meerijden zonder helm. Niets was spijbelen en stelen. De angstige gedachte dat mijn ouders door het schoolhoofd of meneer agent over één van beide delicten gebeld zouden worden, was zo groot dat mijn hart alleen al bij het idee oversloeg. Toch heb ik het één keer gedaan.
Het vrouwenblad Saar informeert de 50+ vrouw over maatschappelijke kwesties. Zo hadden ze afgelopen maand een artikel over daten. Nu eens niet vanuit het vrouwelijk perspectief, maar vanuit het mannelijke. En wat blijkt? Klagen de jagende vrouwen over het verstrekken van onjuiste informatie door de andere sekse, zelf kunnen ze er ook wat van.
Afgelopen weekeind besloot ik mijn opruimwoede weer eens aan te slingeren. Ditmaal waren de lades boordevol cassettebandjes aan de beurt. In mijn hoofd begint zo'n klus al ruim voor ik goed en wel aan de dag begin. Heb jij dat ook? Dat je voor het opstaan al ligt te malen over hoe je iets het best aan kan pakken? Bij nader inzien kan ik op zo'n moment beter mijn bed verlaten en direct aan het karwei te beginnen.
Sinds ik het allemaal wat kalmer aan doe hang ik regelmatig op de bank, voor de tv, zappen maar. Klinkt ontspannen toch? Is het niet. Zo werden mijn hersens afgelopen week flink aan het werk gezet tijdens een nieuwsuitzending. Omdat er schijnbaar weinig te melden was moet de redactie gedacht hebben, welk item is een stofdoek waard? Het werd de duim. Dankzij Big Brother. Je weet wel, de goedkeurende duim die je in bed omhoog moet steken voordat je met je partner tot 'de daad' overgaat.
Zo, de eerste week van het nieuwe jaar zit erop. De kerstboom is afgetuigd, dus alles terug naar 'normaal'. Nou ja, bijna dan, maar over virussen of vaccinaties wil ik het niet hebben. Het is tijd om de balans op te maken. Hoe staat het met mijn goede voornemen? Staat de rem er nog op?
Haast. Alsof de dood me op de hielen zit word ik elke morgen na het opstaan overrompeld door een ontzettende haast. Snel douchen, de huishoudelijke klusjes afwerken, boodschappen doen en o ja, nog even kijken wat er op de sociale media te doen is. Van Facebook hop ik naar Insta en van Insta naar Twitter. Tussendoor draai ik full speed een ontbijt, lunch of het avondeten in elkaar welke ik hap, hap, hap in mijn maag laat verdwijnen.
Nog anderhalve week en dan start de Top 2000. Voor mij is dat een jaarlijkse trip terug in de tijd. Van het Bob Dylan concert in Ahoy tot de optredens die ik zag in de Kuip van artiesten als David Bowie, The Rolling Stones, U2 en Bruce Springsteen, ze komen allemaal voorbij. Toen waren het allemaal jonge mannen die vol energie over het podium dansten. Trouwens, Mick Jagger en The Boss rocken er op hoogbejaarde leeftijd nog lekker op los! Ik hoop dat ik ook zo fit oud mag worden, heerlijk!
Om van angst af te komen moet je het in de ogen kijken. Wijze raad. Maar wat doe als je ontzettende kriebels krijgt van iets … Bijvoorbeeld een woord? Dan ga ik die kriebels te lijf door dat rotwoord extra veel te gebruiken. Krijgt het vanzelf een andere lading. Gelukkig hoorde ik een verhaal waardoor ik dat voornemen gelijk in praktijk kan brengen. In mijn vriendenkring speelt zich op dit moment een coronadrama af. Nee, gelukkig is er niemand dood dus lees gerust verder.
Laat ik met de deur in huis vallen: afgelopen week bevatte één dag die ik beter had kunnen overslaan. U kent zulke dagen wel. Dat je liever in bed zou willen duiken met het dekbed over je hoofd. 't Begon al meteen bij het ontbijt waarbij ik – Hoppa – de botervloot uit mijn handen liet vallen die, natuurlijk, op z'n kop landde. U snapt, 't gaf gelijk gedoe waardoor ik nog chagrijniger werd.
In een spontane bui besloot ik dinsdagmorgen; het is tijd voor de kapper! Eigenlijk heb ik daar een bloedhekel aan, maar in tijden van corona weet je maar nooit wanneer de boel weer op slot gaat. Loop ik weer maanden met een onverzorgd hoofd. Zit ook niemand op te wachten. Ik al helemaal niet. Gelukkig werd nog dezelfde middag de kappersschaar in mijn lokken gezet.
Zat ik afgelopen week lekker naar De Slimste te kijken belde Nina, mijn vriendin: 'Sophie, je moet nú komen!' Voel je de urgentie? Nou die voelde ik ook. Helemaal toen er na mijn waarom-vraag maar één kreet terugkwam: 'Núúúh!' Dus als een echte ridder in nood startte ik mijn stalen ros en stoof naar de plek des onheils.
Net na terugkomst uit Sicilië zag mijn vriendin Nina een waanzinnige bank op tv – in zo'n woonprogramma van RTL4 of zo. Direct belde ze me op: 'Sophie ik heb 'm gevonden. Mijn bank!' Zodoende reden we afgelopen week naar het door Nina opgegeven adres in Maastricht. Wat je ver haalt is mooier zeg maar. Stop ik na twee uur rijden op het adres … woonwinkel gesloten. Je begrijpt, er was maar één vraag die gesteld kon worden: 'Heb je gekeken of die winkel open is vandaag?', waarop Nina, rood aangelopen, antwoordde: 'Alles is toch open op zondag?'
Rijdend over bekende wegen moet ik altijd terugdenken aan de memorabele keren dat ik daar eerder reed. Zo borrelde afgelopen week een herinnering op aan het eerste weekendje weg met mijn Grote Liefde. We hadden precies een jaar verkering en dat moest gevierd worden. In Brussel.
Een van de eerste boeken die met mij mee verhuisde van mijn ouderlijk huis naar een piepklein appartement in het centrum van Rotterdam, was het Margriet kookboek. Volgens mijn moeder broodnodig om mezelf in leven te houden. Daar kon ik niet veel tegenin brengen, thuis oefenen was me nog nooit gelukt. Mijn moeder kon heerlijk koken, vooral haar draadjesvlees en stoofperen zijn nooit meer door iemand overtroffen, maar de enige bijdrage die ze van de rest van ons gezin tolereerde was: hap, slik, weg!
Ik moet een jaar of achttien geweest zijn toen ik voor het eerst op vliegvakantie ging – naar Zakynthos. Samen met mijn zus en nog twintig vrijgezelle jongelui, die ook wel zin hadden in zon, zee en strand. Nou, dat doel veranderde snel na aankomst. Op de luchthaven stond bij aankomst een lange, blonde, superbruine man, type surfboy, die luisterde naar de naam Bo, op ons te wachten. Onze reisleider. Meteen vanaf de eerste kennismaking kon hij rekenen op een trouwe groep followers.
Toen ik klein was vroegen mensen mij wel eens: ‘Wat wil je later worden?’ Daar hoefde ik nooit lang over na te denken. Prinses natuurlijk! Ik zag dat helemaal voor me. Een glazen koets om mee naar school te gaan en haar à la Raponsje, zodat ook mijn prins daarlangs omhoog kon klimmen.
Best gek hè, die gewoontes die je gaandeweg het leven ontwikkelt. Zo merk ik dat ik steeds meer tegen mezelf ga praten – hardop. Waren het eerst nog korte krachttermen die iedereen er weleens uitgooit, langzaamaan ben ik overgestapt op hele zinnen als: ‘Eet smakelijk Sophie,’of ‘Nou, dat was lekker!’ Ook zo raar, dat praten gebeurt meestal als er eten in het spel is. Laat ik hier verder niet op ingaan. Voor ik het weet krijg ik trek en hup daar ga ik weer!
Taal is zeg maar echt mijn ding. Dat is de titel van het eerste boek dat Paulien Cornelisse publiceerde. Altijd als ik die zin lees plakken mijn gedachten het woord NIET tussen ‘echt’ en ‘mijn’. Best gek eigenlijk want tijdens het uitpluizen van mijn stamboom, trof ik veel voorouders die boeken hebben geschreven. Je zou dan denken, spellen zit je in het bloed. Nou, laat ik u uit de droom helpen. Foutloos Nederlands, ’t blijft lastig.