De afgelopen week was ik aan het opruimen en tussen bergen oude tijdschriften dook er plots een krant op. Een artikel sprong eruit: de zeehavenpolitie van Rotterdam had een man in de kraag gevat die bijna dertig mille in zijn hotelkamer had verstopt. Het werd nog gekker toen bleek dat hij geen idee had waar dat geld vandaan kwam én ook nog eens een nep-ID op zak had. Kortom, hij werd ingerekend. De aanhouding kwam voor de politie onverwachts. Eigenlijk waren ze voor iets totaal anders ter plaatse. Maar ja, die kerel viel hartstikke op met zijn zenuwachtige gedrag.
Dat bracht me terug naar de laatste keer dat ik zelf zo'n flinke smak geld cash op zak had. Dat was toen ik op de administratie van een automobielbedrijf werkte. Weet je nog, die goede oude tijd waarin mensen niet zomaar een leaseauto van hun baas kregen, maar zelf spaarden voor een vierwieler? De tijd waarin autokopers hun nieuwe wagentje wilden pimpen met spoilers, stripings, extra mistlampen – en o ja, de deurbeschermers, want je auto mocht natuurlijk geen krasje oplopen. Ja, ik heb die gekte meegemaakt.
De levering van die bolides, in aantallen waar de moderne dealers jaloers op zijn, vond standaard plaats op vrijdagmiddag. Zo kon de trotse nieuwe eigenaar het hele weekend met zijn glimmende aanwinst pronken. En de betaling? Vaak gewoon cash. Tegenwoordig stuur je geld in een oogwenk de wereld rond, maar in die dagen duurde het een eeuwigheid voordat een overschrijving verwerkt was. Enfin, de afronding van de transactie hield in dat ik op kantoor, met alle deuren open, 's middags stapeltjes zat te maken van honderdjes en duizendjes. Daarna propte ik die biljetten eerst in een ouderwetse geldcassette en later in een plastic sealbag, om ze vervolgens naar de bank te brengen.
Zenuwachtig was ik alleen de eerste keren. Daarna ging ik rustig met een ton richting de bank die gevestigd was in een drukke winkelstraat. Onderweg pikte ik nog wat boodschappen op of kocht snel die waanzinnige trui, rok, blouse, jurk of wat ik ook maar wilde hebben. Ja, opvallen moest je natuurlijk niet. Voor de duidelijkheid: die cassette of sealbag kon na sluiten alleen nog maar door de bankmedewerkers worden geopend. Ik wil niet dat je verkeerde ideeën krijgt...
Zo heb ik jarenlang gependeld tussen winkel en bank. Geen dief die naar mij of mijn tas omkeek. Een politieagent trouwens ook niet. Dat blauw op de straat was toen net zo afwezig als nu!
© Sophie Dijkgraaff