Toen ik mijn vriend net kende, ruilde hij mijn roepnaam direct in voor de troetelnaam: schat. 'Geef mij het zoutvaatje even aan schat.' Het verkleinwoord van schat gooide hij erin als hij mij bijvoorbeeld wilde troosten. 'Ach, schatje.' Klinkt lief toch? Dat dacht ik ook. Tot ik hoorde dat hij zo'n beetje elke vrouw in zijn leven schat(je) noemde. Direct beval ik hem een andere koosnaam te verzinnen. Ik wil me natuurlijk wel bijzonder voelen.
Gisteren las ik een bucketlist van een onbekende. Er stonden allemaal waaghalzerijen op die ik nooit zou durven uitvoeren: parachute springen, diepzeeduiken, abseilen. Onderaan de lijst stond een wens die ik deelde, alleen op vakantie gaan. Als jong volwassene ging mijn vriendin altijd mee op reis. Daarna wisselde het reisgezelschap tussen mijn vriendin of een liefde. Geprikkeld door de wensenlijst dacht ik na over een soloreis naar Griekenland. Lekker slenteren door de straten van Athene. De Akropolis beklimmen of met de veerboot een paar eilanden bezoeken. Ideeën te over.
Afgelopen week zat ik 's middags lekker buiten in de zon. Met gesloten ogen hoorde ik het gespetter van water veroorzaakt door vogels die elkaar achter de vodden zaten. Het voorjaar nadert. Dat betekent dat in de vijver, waaraan ik woon, binnenkort weer seksorgies plaatsvinden. Met de woerd als aanvoerder. Die mannen presteren het rustig en plein public in groepjes bovenop één eend te duiken. Arm vrouwtje!
Doordat we steeds meer gebruik maken van sociale media is onze schrijftaal veranderd. Zo wordt regelmatig een woord in een zin weggelaten. Ook ik ben schuldig. In mijn kring socialemediavrienden is het gebruikelijk om de eerste post van de van de dag te beginnen met: goedemorgen, goedemiddag of goedenavond, ik wens jullie een fijne dag! Omdat ik daarvoor te ongeduldig ben, snoeide ik de zin steeds meer terug. Over bleef: fijne dag! Sinds kort post ik elke morgen een dagfoto zodat ik in één klap iedereen een groet stuur.
Het geheugen slaat niet alleen beelden op, het geheugen is ook een grote jukebox die gevraagd of ongevraagd een muziekje opzet. Zo werd ik afgelopen week getrakteerd op een oorwurm ingegeven door het succesvolle tv-programma van Matthijs van Nieuwkerk en Rob Kemps: CHANSONS!
Op mijn balkon beginnen de witte pluimhortensia’s steeds meer te blozen, alsof ze elkaar stiekem een schunnige mop doorvertellen. De waarheid is minder grappig. De herfst komt eraan. Binnenkort is het over met het genieten van mijn stuk natuur op postzegelformaat.
Wat ben ik blij dat onze overheid waakt over onze gezondheid. Ben je boven de dertig dan mag je gratis meedoen aan het bevolkingsonderzoek baarmoederhalskanker. Boven de vijftig hit je de jackpot en nodigen de waakhonden je ook uit voor het bevolkingsonderzoek borstkanker en darmkanker. En voor dat laatste viel afgelopen week een paarse plastic envelop in mijn brievenbus.
Door het prachtige weer van de afgelopen week krijg ik zin om erop uit te trekken naar andere landen. Omdat dat nu onmogelijk is liggen er op mijn eettafel een stapel boeken van Frances Mayes waarin ze zo prachtig schrijft over haar leven in Italië, dat ik spontaan zin krijg op Funda te gaan zoeken naar een eigen casa dei sogni, droomhuis, in pizzaland.
Er zijn zo van die woorden die we dagelijks gebruiken zonder dat ze opvallen. Zo ook het woord 'grappig' dat ik normaliter gebruik in zinnen als: 'Die mop was niet grappig', of, 'Dat is geen grappig verhaal.' Grappig is, of beter was, gewoon een woord tussen vele andere. Dat is veranderd. Hoe het komt weet ik niet maar ik vermoed dat ergens iemand het modewoord 'leuk' niet meer kon aanhoren en toen het synoniem heeft geïntroduceerd. Maar grappig is niet leuk.
Nadat ik jaren gedrild was op de huishoudschool om, zoals het woord al verklapt, een fantastische huisvrouw te worden, stroomde ik door naar de L.E.A.O. omdat mijn ouders eindelijk door hadden dat ik geen huisje-boompje-beestje type was en dus een vervolgopleiding nodig had. Ik kwam terecht tussen andere zestienjarigen waarvan sommigen eigenaardige gewoontes hadden.
Met mijn ogen dicht luister ik naar het getjilp van de vogels die af en aan vliegen. Soms worden de aangename melodieën verstoord door gekwaak van eenden of het schrille geluid van een boze gans. Ondanks dat de maand januari nog maar net afscheid heeft genomen kan ik even buiten zitten. Zonnestralen strelen mijn gezicht. Langzaam glijden mijn gedachten terug naar vroegere lentedagen.
In mijn puberteit durfde ik alles en niets. Alles betekende in bomen klimmen, nachtelijke droppings bijwonen, stiekem achter op een motor meerijden zonder helm. Niets was spijbelen en stelen. De angstige gedachte dat mijn ouders door het schoolhoofd of meneer agent over één van beide delicten gebeld zouden worden, was zo groot dat mijn hart alleen al bij het idee oversloeg. Toch heb ik het één keer gedaan.
Het vrouwenblad Saar informeert de 50+ vrouw over maatschappelijke kwesties. Zo hadden ze afgelopen maand een artikel over daten. Nu eens niet vanuit het vrouwelijk perspectief, maar vanuit het mannelijke. En wat blijkt? Klagen de jagende vrouwen over het verstrekken van onjuiste informatie door de andere sekse, zelf kunnen ze er ook wat van.
Zo, paus Franciscus is dus een billenman. Tenminste dat is wat men ons wil doen geloven. Nu weten wij natuurlijk wel dat Franciscus niet zelf zijn socialmedia-account beheert. Die man is druk met het opsporen en verwijderen van de rotte appels uit zijn Vaticaan. Maar wie heeft dan wel op Insta het pronte achterwerk van Natalia Garibotto geliked? Trouwens, sinds ik dit bericht gelezen heb produceren mijn hersens weer allemaal visioenen met een hoofdrol voor de paus. Laat ik je de beschrijving besparen.
Ik ben niet het type dat overal een mening over heeft. En als ik die wel heb, slinger ik die nooit zomaar op de sociale media. Ik kijk wel uit. Ik heb geen zin om bakken met stront over me heen te krijgen omdat één van de 13 miljoen volwassen Nederlanders het net effe anders ziet, waarna een hele schare volgt. Ideeën daarentegen durf ik wel te delen. Ideeën zijn immers louter concepten, iedereen mag er aan schaven. Laat ik zo'n idee onder de loep nemen.
Een van de eerste boeken die met mij mee verhuisde van mijn ouderlijk huis naar een piepklein appartement in het centrum van Rotterdam, was het Margriet kookboek. Volgens mijn moeder broodnodig om mezelf in leven te houden. Daar kon ik niet veel tegenin brengen, thuis oefenen was me nog nooit gelukt. Mijn moeder kon heerlijk koken, vooral haar draadjesvlees en stoofperen zijn nooit meer door iemand overtroffen, maar de enige bijdrage die ze van de rest van ons gezin tolereerde was: hap, slik, weg!
Toen ik klein was vroegen mensen mij wel eens: ‘Wat wil je later worden?’ Daar hoefde ik nooit lang over na te denken. Prinses natuurlijk! Ik zag dat helemaal voor me. Een glazen koets om mee naar school te gaan en haar à la Raponsje, zodat ook mijn prins daarlangs omhoog kon klimmen.
Taal is zeg maar echt mijn ding. Dat is de titel van het eerste boek dat Paulien Cornelisse publiceerde. Altijd als ik die zin lees plakken mijn gedachten het woord NIET tussen ‘echt’ en ‘mijn’. Best gek eigenlijk want tijdens het uitpluizen van mijn stamboom, trof ik veel voorouders die boeken hebben geschreven. Je zou dan denken, spellen zit je in het bloed. Nou, laat ik u uit de droom helpen. Foutloos Nederlands, ’t blijft lastig.
Volgens de voorspellingen van de weerspecialisten staat er een stormachtig weekend voor de deur. Geen haar op m’n hoofd die dan wilde plannen maakt om er eens lekker tussenuit te gaan. Welnee, dat soort weersomstandigheden vraagt om een bank, een kop thee en een stapel tijdschriften die me inspireren dit voorjaar eens meer te doen dan schrobben en boenen. Ook magazines die beloven me te gaan helpen om de meest verrukkelijke gerechten op tafel te toveren lees ik van voor naar achter en terug. Tot slot verleidde een vrouwenblad me afgelopen week tot aankoop door een nieuwsgierig makende aankondiging: ‘Iedereen liegt over sex. We lachen liever dan we neuken’. O ja?