Afgelopen week sprongen herinneringen aan de herfstvakantie van 1986 in mijn gedachten. Samen met mijn vader, moeder, grote zus, kleinere broer en vriendin bracht ik die door in Ermelo. De omgeving en het vakantiepark waren mij bekend; ik bezocht de locatie eerder tijdens een schoolwerkweek. Wat heb ik toen een lol gehad! Enig nadeel was dat wij, vijfentwintig jongens en meisjes, 's nachts strikt gescheiden gehouden werden door waakhonden die de nachten doorbrachten op de gang. Best flauw want, zo bleek uit de geruchten achteraf, diezelfde juffen en meesters hadden zelf de huisregels aan hun laars gelapt. Het was ook de werkweek waarin ik op de weekmarkt mijn eerste singeltje kocht voor een spotprijsje: Abba, Dancing Queen. Achteraf snapte ik waarom het stukje vinyl goedkoop was, het ding was zo krom dat de naald van mijn pick-up op en neer wipte. Dat merkte ik thuis pas, terugbrengen was er dus niet bij.
Van de vakantieweek met ons gezin herinner ik me een paar dingen. Zo stonden alle dagen de hemelsluizen wagenwijd open. Daarom kropen we elke middag met z'n allen voor een zwart-wit-tv waarop we keken naar afleveringen van de detective Miss Marple. Joan Hickson speelde daarin een bemoeizuchtige vrouw die al breiende het ene na het andere moordmysterie oploste. Al theedrinkend deden wij natuurlijk een poging de wijsneus voor te zijn. Dat lukte meer niet als wel.
Wat ik nog niet heb verteld, maar wel belangrijk is voor deze column: in die tijd hadden wij een hond, Rascal. Nu wil het geval dat op de laatste middag, wij zaten weer theeslurpend een moord op te lossen, de bruine viervoeter zonder het ons te melden zijn vertier ergens anders was gaan zoeken. Toen mijn vader dat ontdekte brak paniek uit. Na eerst het huisje binnenstebuiten gekeerd te hebben, trok ons hele gezin al roepend de bossen in: 'Rascal!' Uren hebben we zo, uiteraard op van de zenuwen, rondgelopen. Tot mijn vader het genoeg vond. Samen keerden we terug naar ons huisje waar, je raadt het al, onze huisvriend met kwispelende staart op ons zat te wachten.
Natuurlijk waren we uitzinnig van vreugde, maar tot op de dag van vandaag heb ik geen antwoord op de vraag: wie was in die aflevering van Miss Marple de moordenaar? Een mooie speurklus voor een regenachtige herfstdag want dit raadsel móét opgelost worden.
©Sophie Dijkgraaff