Het was een prachtige lentedag toen we begonnen aan een weekendje weg. Voorop liepen onze mannen, zij wisten ons doel feilloos te vinden. Mijn zus en ik volgden. Om de beurt haalden we verhalen op van de jaarlijkse bezoeken aan Dokkum die, net als dit keer, startten op de Algemene Begraafplaats. Eerst ging ik samen met mijn ouders, broer en zus het graf van beppe bezoeken, daarna werd het beppe en pake en sinds een paar jaar heeft mijn vader er ook een plekje.

Een begraafplaats ademt altijd een serene sfeer uit. Het deed ons even verstommen. Na een paar minuten pakten we de draad weer op. De anekdotes die mijn vader aan ons vertelde, rolden nu over onze lippen. "Weet je nog dat verhaal met die geit?" vroeg mijn zus. Ja, ik wist het nog. Als kleine jongen vond mijn vader een loslopende geit langs de weg, die hij meenam naar huis. Van wat zich toen afspeelde, heb ik een film in mijn hoofd gemaakt. Je moet weten, mijn pake en beppe woonde in een klein huis met een schuur in de achtertuin. Die schuur was alleen te bereiken via de gang van de woning. De beelden van mijn vader die stiekem een geit door het huis probeerde te smokkelen zijn hilarisch. Helemaal aan het einde, vlak voordat mijn vader de smokkelroute had voltooid, zag beppe hem lopen: "Hé jonkje, wat heb je daar?" Gelukkig kon beppe lachen om het voorval. En de geit? Die moest natuurlijk weg.

Ik nam het stokje over van mijn zus. Door het grote kruis op de begraafplaats herinnerde ik me een ander verhaal. In de Tweede Wereldoorlog gold ook in Friesland spertijd. Op een avond was mijn vader na de avondklok aan het ravotten bij de sloot. Toen hij de bezetters hoorde aankomen holde hij de begraafplaats op. In het donker zocht mijn vader een plek om zich te verschuilen. Toen eenmaal de marcherende mannen verdwenen waren, stapte mijn vader achter een grafzerk vandaag. Juist op dat moment verlichtte de maan de hemel en vloog een kraai krassend van het kruisbeeld weg. Mijn vader schrok zich wezenloos en zette het op een rennen naar huis.

Zo deelden mijn zus en ik nog veel verhalen die misschien door ons zijn ingekleurd, maar daarom niet minder waardevol. Net op het moment dat ik uit de laan met bomen in het licht wilde stappen, vlogen boven me vogels op. Het geluid van een vlucht kraaien doorbrak de stilte. Dat dit net na mijn verhaal gebeurde, vond ik bijzonder. Nog eigenaardiger was dat ik een flats op mijn hoofd voelde landen. Ik zou haast denken dat mijn vader zo mijn versie van zijn verhaal goedgekeurde.

© Sophie Dijkgraaff

Wij maken op deze website gebruik van cookies. Een cookie is een eenvoudig klein bestandje dat met pagina’s van deze website wordt meegestuurd en door uw browser op uw harde schrijf van uw computer wordt opgeslagen.