Het weekendje weg begon onder een stralende zon. Mijn zus en ik deelden herinneringen aan onze jaarlijkse bezoeken aan Dokkum, die, net als deze keer, startten op de Algemene Begraafplaats. Eerst bezocht we met ons gezin het graf van beppe. Nadien werd het beppe en pake en sinds een paar jaar heeft ook mijn vader er een plekje.
Op de begraafplaats heerste een vredige sfeer die ons even deed verstommen. Na een paar minuten pakte mijn zus het gesprek weer op. "Weet je nog dat verhaal van de geit?" Ik knikte. Toen mijn vader jong was, vond hij een loslopende geit langs de weg en nam haar mee naar huis om in de schuur te zetten. Een probleem was dat het duo alleen naar de schuur kon komen via de gang van het woonhuis. Net voordat mijn vader zijn 'smokkelroute' had voltooid, betrapte beppe hem: "Hé jonkje, wat heb je daar?" Gelukkig kon beppe erom lachen. En de geit? Die moest natuurlijk weer weg.
Het grote kruis op het katholieke deel van de begraafplaats bracht een ander verhaal in mijn gedachten terug, uit de Tweede Wereldoorlog. Ook in Friesland gold toen spertijd. Op een avond was mijn vader na de avondklok aan het ravotten bij de sloot. Toen hij de bezetters hoorde naderen, rende hij de begraafplaats op. In het duister zocht mijn vader koortsachtig naar een schuilplaats. Nadat de marcherende mannen waren verdwenen, kwam hij tevoorschijn vanachter een grafsteen. Op dat moment verlichtte de maan de hemel en vloog een kraai krassend weg van het kruisbeeld. Mijn vader schrok zich een ongeluk toen hij dat zag en rende weg. Die kraai was nog angstaanjagender dan de bezetter!
Nadat ik mijn verhaal had verteld, vlogen vogels uit de bomen. Het geluid van een zwerm kraaien verbrak de stilte. Ik barstte in lachen uit toen ik voelde dat er iets op mijn hoofd landde. Het was bijna alsof mijn vader mijn versie van zijn verhaal had goedgekeurd.
© Sophie Dijkgraaff