Na ons laatste saunabezoek, afgelopen augustus, werden we bij vertrek verrast met een kortingsbon. Mijn vriendin stopte die bon zorgvuldig in haar zak. Er was geen twijfel mogelijk: deze voucher zouden we zeker gaan verzilveren. Zo kwam het dat we onlangs op een zonnige dag opnieuw door het Bergse Bos richting sauna reden.
Het geweldige van die kortingsbon was dat het ons de mogelijkheid bood om deel te nemen aan een heus saunaritueel. Omdat wij ons bezoek op het laatste moment hadden gepland konden we alleen nog deelnemen aan een Banja ritueel. De beschrijving van deze behandeling klonk als een belofte van ultieme rust, dus onder het motto: je moet alles in het leven minstens één keer proberen, besloten we om ons in te schrijven voor dit avontuur.
Na enkele uren van dobberen in jacuzzi's en zweten in sauna's was het tijd voor het Banja ritueel. Een medewerkster gaf ons een korte uitleg en we werden naar een saunacabine geleid waar we op onze buik moesten gaan liggen. Laat me je vertellen, lekker liggen op geplette borsten is me nog nooit gelukt. Welk standje ik aanneem, mijn borsten protesteren net zo hardnekkig als klimaatactivisten op de A12. Maar dit was niet het ergste. In de beschrijving van het ritueel stond keurig vermeld dat we een massage met berkentakken konden verwachten. Wat ze echter vergeten waren te noemen was dat er kozakkenmuziek zou spelen.
En daar, liggend op mijn geplette boezem, begon mijn brein door de muziek zijn eigen feestje te vieren. De deur leek plotseling open te zwaaien en in een wervelwind van stoom en verbeelding verschenen drie kozakkendansers. Voorop danste Yvan Rebroff, die ons vanuit het hiernamaals kwam vergezellen. Direct achter hem huppelde een mannetje met een gemene blik. Ik herkende hem meteen. In het echte leven laat hij alleen bommen en granaten dansen om, tijdens zijn landjepik, zoveel mogelijk onschuldige slachtoffers te maken. Met zijn arm hing de heerser om de taille van Halbe Zijlstra. Die had de kozakkendans goed onder de knie. Waarschijnlijk geleerd tijdens zijn verblijf in een datsja.
Terwijl de saunamedewerkster met berkentakken mijn rug bewerkte, zong het absurde trio vrolijk: "Kalin, kakalin, kakalin, kamaja." Of iets in die geest. Eerlijk gezegd is mijn Russisch niet om over naar huis te schrijven. Enfin, de muziek was niet alleen voor mij een streep door de gewenste ontspanning, naast me hoorde ik nagels in de maat op de saunabank tikken, iets verder lag iemand te neuriën. Uiteindelijk verlieten alle Banja-deelnemers de sauna met een bekertje muntwater, of wat daar voor door moest gaan. Twee verweesde muntblaadjes dreven in een bekertje water. Ik zag de munt wel, maar proeven deed ik hem niet.
Buiten vertelde ik Nina over mijn vreemde visioen, en natuurlijk deed ze nog een schepje bovenop de malligheid die ik al had verzonnen. De rest van de dag verliep uiterst vrolijk. Die kortingsbon bleek niet alleen goed voor onze portemonnee, maar ook voor een dag vol humor. Gelukkig kregen we bij vertrek uit de sauna weer een kortingsbon!
©Sophie Dijkgraaff