Ik zat me te vervelen in de trein. Normaal geniet ik van het geratel van de wielen op de rails, maar het sombere weer maakte het uitzicht deprimerend. Verveeld keek ik naar de andere passagiers. De een zat met een koptelefoon op te headbangen, een ander peuterde in zijn neus en weer een ander had een beduimeld boek in haar handen. Ik herkende de omslag meteen: Vijftig tinten grijs. Jaren geleden een grote hit in boekenland, waarmee de schrijfster E.L.James haar zakken vulde. Althans dat vermoed ik. Na de reeks is ze van de aardbodem verdwenen.
Het frappante aan het hele gebeuren was dat, ondanks de gigantische verkoopcijfers van de erotische romantrilogie, niemand het boek
daadwerkelijk gelezen leek te hebben. Ja, ik wel. Al was het maar om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Vroeg ik er in mijn kennissenkring naar, dan volgde steevast het antwoord: ‘Nee hoor. Zo’n boek is niets voor mij!’ Gek, want na het uitkomen vlogen de erotische speeltjes en verhalen je om de oren. Het leek wel of de Dolle Mina – uit de jaren zestig – was opgevolgd door wat ik de ‘Natte Nel’ noemde. En een ‘Natte Nel’ kon je overal tegenkomen. Mogelijk was de dame die naast me zat er een. Lag ze destijds geboeid en voorzien van buttplug in het bed van haar minnaar of man. Of met allebei. Misschien was de vrouw die ik vanmorgen in de lift tegenkwam er ook een. Nu bedenk ik, mogelijk kroop mijn buurman, nadat zijn vrouw het boek gelezen had, over de vloer aan een hondenband. Streelde ze hem met veertjes en zweepjes. Het geluid dat ik regelmatig boven me hoorde, was passend. Sorry, ik dwaal af. Een gevolg van beeldend denken.
Terug naar het onderwerp. De boeken. Geloof me, ik vond en vind het prima dat ze geschreven worden en lezers ze verslinden, alleen is de inhoud zo weinig origineel. Ik heb genoeg van afgelebberde zinnen als: ‘Ze voelde zich nat worden’, of, ‘hij voelde haar natte …’ En de man die dit veroorzaakt, beschikt altijd over een enorm groot, hard lid. Waarom niet wat meer spanning opbouwen en de lezer laten fantaseren? Zijn onze hersens zo verarmd?
De trein stopte. Samen met de headbanger en de neuspeuteraar stond ik op. Op weg naar de uitgang liep ik langs de lezende dame. Afgunstig dacht ik: het is spijtig dat ik Vijftig tinten niet heb geschreven. Wie weet was ik dan niet de regen ingestapt, maar lag ik lekker te luieren op een tropisch eiland.
© Sophie Dijkgraaff