'Nou mevrouw Dijkgraaff, dat wordt een echo.' Mijn huisarts draait zich om en begint op haar computer te rammelen. 'Ik zal er maar bij zetten dat u een mononier heeft, alhoewel ze dat natuurlijk ook aan uw littekenen kunnen zien.'
'Nee hoor, dat zien ze niet altijd,' beantwoord ik haar vaststelling.
'Nee?'
'Nee, ik ben weleens geholpen door een echografist die dat ėcht niet door had.'
Dat zit zo. Jaren geleden moest ik voor een algehele controle naar het ziekenhuis. Ja, ik dacht wel dat na alle behandelingen voor het verwijderen van een tumor en nier, het klusje geklaard was maar dat was een vergissing. Mijn hele leven moet ik regelmatig opdraven voor een grondige inspectie. Niet erg hoor, juist fijn. Stel dat die rotziekte toch weer terugkomt zijn ze er hopelijk opnieuw snel genoeg bij en leef ik nog lang en gelukkig. Enfin, die bewuste dag, meldde ik me bij de radiologie voor het maken van een echografie van mijn buik. Dus hup, kleedkamer in, kleren uit, en liggen. Tijdens al die handelingen was de laborant druk met het verzorgen van het echoapparaat. Als laatste werd de kop voorzien van een dikke lading – o, wat koud! – gel. Toen ging hij aan de slag.
Eerst rechts, waar alle ingewanden naar behoren aanwezig waren. Toen links. En dat duurde en dat duurde. Echt, even dacht ik, als die man zo blijft wrijven kan ik straks gelijk door voor een huidtransplantatie. Opeens floepte ik de vraag of er iets mis was eruit.
'Nee hoor, niks mis.'
Zuchtend en zonder een woord te zeggen liep de echografist vervolgens de kamer uit om even later op dezelfde manier terug te komen. Na een diepe stilte hoorde ik hem eindelijk wat zeggen: 'De dokter komt zo.'
'O, toch iets mis?' De zenuwen gierden intussen zo door mijn keel dat mijn stem klonk als die van een in de val gelokte muis.
'Nee echt niet. Ik kan alleen uw linker nier vinden...'
Mijn antwoord kunt u zelf wel verzinnen, toch?
Goed, afgelopen donderdag werd ik opnieuw onderhanden genomen door een echografist. Een knapperd met reuze vaardige handen. Had hem zo mee naar huis willen nemen maar ja, daar zit al iemand... O, de uitslag? Geen idee, die krijg ik komende week maar zoals mijn vriendin Nina altijd zegt: 'Laten we ervan uit gaan dat alles okidoki is!'
© Sophie Dijkgraaff