De badkamer bood flink wat ruimte. Er stond een badkuip tegen de linker muur, met daarboven een douchekop en nog hoger een straalkacheltje, opgehangen door mijn vader. Het apparaat zorgde ervoor dat zelfs de koudste winterdagen tropisch aanvoelden. Het is eigenlijk best grappig dat ik me nog kan herinneren dat op die specifieke dag de lucht strak blauw was en de zonnestralen vrolijk door het raam naar binnen dansten. Genietend van het warme water – daar heb ik dan weer geen actieve herinnering aan, maar wie gaat er in koud water zitten? – zag ik mijn borstkas en nam een besluit: ik moet een behaatje.
Die ontboezeming kwam niet zomaar uit de lucht vallen. In mijn klas hadden de meeste meisjes al een beha, en stiekem was ik daar jaloers op. Voor en na gym- of zwemlessen showden ze trots hun nieuwste aanwinsten, versierd met allerlei tierelantijntjes, van vrolijke ruches tot schattige bloemetjes. Ik keek gefascineerd toe hoe ze het kledingstuk aantrokken. De band werd om hun lichaam gewikkeld, met de sluiting aan de voorkant. Nadat de haakjes van de sluiting elkaar hadden gevonden, draaiden ze die naar achteren, waarna ze zich voorover bogen zodat de borsten steun konden vinden in de cups. Bij die groep wilde ik horen.
Ik had mijn besluit nog niet genomen of mijn moeder liep de badkamer in. “Mam, ik wil een beha,” verkondigde ik met een mix van opwinding en zenuwen. Een glimlach gleed over haar gezicht. Ik zag haar ogen over mijn borstkas glijden, waar nauwelijks enige ontwikkeling te bespeuren was. "Goed, dan gaan we er een kopen. Zoiets als je zus heeft?" Ik knikte instemmend.
Gelijk de volgende dag gingen we naar een lingeriezaak. Mijn moeder legde de verkoopster uit waarvoor we kwamen. Nadat de vrouw mijn bovenlichaam met een mix van verbazing en medelijden had bekeken, begon ze met het opmeten om de juiste bandmaat te bepalen. Vervolgens liep ze naar een rek met de allerkleinste behaatjes. Niet veel later liep ik met een pakje de winkel uit. Mijn eerste behaatje was wit, met blauwe randjes. Om hem goed te laten passen, vulde ik de cups stiekem op met zakdoekjes.
In mijn huidige stulpje is een bad een niet te vervullen luxe, dus moet ik het doen met een douche. 's Ochtends hangt mijn beha te wachten om zijn dagelijkse portie steun te geven. Als ik thuiskom, is het eerste wat ik doe, mijn borsten bevrijden uit dat benauwende omhulsel. Mijn ooit zo grote liefde voor beha's is flink bekoeld, zozeer zelfs dat ik het ding het liefst zou verbannen. Maar ja, het vooruitzicht van een hele dag rondlopen met borsten die dansen, wiebelen en schommelen als een stel losgeslagen kermisattracties.... Dat is niet bepaald het toppunt van elegantie, toch?
@ Sophie Dijkgraaff