Afgelopen week lag ik een beetje zielig te wezen op de bank. Het zijn van die momenten dat ik mijn grote liefde erg mis. Al was het maar omdat ik enorme behoefte had aan extra vitamine en de sinaasappels op de fruitschaal het vertikte uit zichzelf in de pers te springen om te worden vermorzeld. Zouden ze deze actie wel hebben ondernomen had ik alsnog op moeten staan. Een wandelend limonadeglas heb ik ook nog nooit gezien. ’t Zou fijn zijn als de producenten die zich nu druk maken over het ontwikkelen van zelfsluitende gordijnen of apparaten die naar je luisteren, zich op deze kwesties storten.
Daar lag ik dus met als enige afleiding de tv. Voor lezen was ik echt te moe. Dus kassie aan en zappen, zappen, zappen in de hoop dat er iets opbeurends op het scherm zou verschijnen. Was niet zo. Na drie rondes honderdvijfendertig zenders afzoeken viel ik middenin een reportage over het regenwoud. In tien minuten was mijn stemming omgeslagen van zielig naar depri. Wist u dat er jaarlijks 47 miljoen ton (!) palmolie wordt geproduceerd? En dat daarom het oerwoud zo goed als verdwijnt? ’t Is waar. En al die olie verdwijnt in producten die wij eten of op ons lijf smeren. Nou ja, nu overdrijf ik. Kaarsen worden er ook van gemaakt. Die kunnen we niet smeren. Binnenkrijgen? Dat kan dan weer wel. Schiet me ineens een leuk verhaal te binnen. Bewaar ik voor later.
Na het zien van deze reportage had ik niet alleen de blues, ik moest ook ontzettend naar het toilet. En wat zag ik in de badkamer? Een mega fles shampoo voor mannen met … Juist! Als eerste bedacht ik dat mannen shampoo sowieso best raar is. Haar is dood materiaal dus wat is het verschil tussen mannelijk dood en vrouwelijk dood? En dan die palmolie, dat kon echt niet meer. Dus nadat ik naar de bank was teruggestrompeld, speurde ik gelijk op internet naar een alternatief. Sindsdien gebruikt mijn vriend een middeltje uit grootmoeders tijd: water en witte wijn. En ik? Ik doe gezellig mee!
©Sophie Dijkgraaff