Ik zit met drie vriendinnen in Lokanta, een Spaans proeflokaal in Rotterdam-Kralingen. Een gezellig restaurant met tafelkleedjes die doen denken aan Frida Kahlo. Op de menukaart staan heerlijke tapas – maar daarover een andere keer, misschien. Twee van de drie vriendinnen hebben een gepensioneerde man. De derde en ik nog niet, dus we luisteren nieuwsgierig mee aan de overkant van de tafel.
Het blijkt dat gepensioneerde mannen niet gaan golfen, vissen of joggen. Nee, de nieuwe hobby die onze vriendinnen thuis ontdekken, heet swipen. Niet op Tinder, maar op Marktplaats. Zo struint de één tweedehands koopjes af op zoek naar spullen die zijn Oldsmobile niet beter maken, wel leuker. De ander is ineens bezeten van kamperen. Je weet wel: slapen onder flapperend zeil terwijl je rug protesteert en je ’s nachts met een wc-rol een weiland over moet steken.
Volgens hem “moet een mens af en toe terug naar de basis”. Dus begon hij aan een zoektocht naar een tent. Geen modern Decathlon-ding. Nee, een degelijke tent moest het zijn. Zo’n exemplaar uit de jaren 80, met échte aluminium bogen en touwtjes die je zelf moet spannen.
En jawel, hij vond er een. In Usquert. Zo goed als nieuw. Moet wel zelf worden afgebroken.
“Waar ligt Usquert?” vraagt vriendin C.
“Daarboven, voorbij alles,” antwoordt de aanstaande kampeerster, terwijl ze met haar handen wappert. Het noorden, gok ik.
Op de afgesproken tijd arriveerden de tenteigenaren in spe op een camping waar het altijd waait. Op het sanitairgebouw hangt een bordje: Douchen 50 cent. Verweerde charme ten top.
De tent stond op een afgelegen plekje. Ooit was-ie beige.
Verliefde ogen zien alleen schoonheid, dus hij zuchtte: “Prachtig. Deze heeft geschiedenis.”
“Deze heeft schímmel”, bromde mijn vriendin.
Vóór de definitieve koop besloten ze er een nachtje proef te slapen. Zij had het koud. Hij had het warm. Zij hoorde gedrup. Hij hoorde avontuur. Ergens tussen het opblaasmatje en de scheerlijnen begon ze spijt te krijgen.
“Voel je de vrijheid al?” vroeg hij bij het ontwaken.
“Nee”, zei zij. “Ik voel mijn heup.”
Na het ontbijt brak hij de tent af met een glimlach alsof hij de nacht op een super-de-luxe cruiseboot had doorgebracht. Zij hield de buizen vast. En haar mening voor zich.
Sindsdien scrolt hij weer urenlang op Marktplaats, dit keer op jacht naar de perfecte plek voor hun ‘gedeelde droom’: wildkamperen in Bretagne, tentplatforms in Zweden – allemaal linkjes naar frisse natuur en nul wifi.
“Ach”, zegt de nieuwbakken kampeerster, “ergens is het ook vertederend hoe hij zich vastbijt in zijn nieuwe hobby. Hoe hij YouTube-filmpjes kijkt over het opzetten van een tent bij windkracht 6. En ’s avonds opgewonden meldt dat hij een inklapbare wc heeft gevonden.”
Ik kijk de tafel rond. Iedereen lacht om het avontuur. Gelukkig heeft de mijne geen Oldsmobile, geen kampeerdrang – en nog láng geen pensioen.
© Sophie Dijkgraaff