Bladeren of scrollen door oude foto’s, daar geniet ik van. Vooral vakantiekiekjes brengen mijn herinneringen weer tot leven. Vorige week zat ik met mijn vriendin Nina op de bank het fotoboek door te spitten dat ik maakte na ons weekje samen in Duitsland. Cochem, een charmant stadje aan de Moezel, om precies te zijn.

De aanleiding voor die trip? Mijn laatste speeltje: een Honda CRX. Niet nieuw, wel snel. Heel snel. Als autoliefhebber moest ik natuurlijk een fatsoenlijke testrit maken. Dus bepakt en bezakt, met Nina als co-piloot, schoten we bij Venlo de grens over. Eindelijk kon dat gaspedaal serieus de diepte in! Zonder pauzes zoefden we langs steden als Duisburg, Leverkusen en Bonn. Vier uur plankgas later parkeerde ik – met een bonkend adrenalinehart – bij het door Nina gereserveerde pension. Op de gevel prijkte de exotische naam Fata Morgana. Fata Morgana? In Rijnland-Palts had ik toch eerder iets als 'Gasthof Zum Müller' verwacht, met een knipoog van de eigenaar en een schnitzel ter begroeting.

Bij het bekijken van de foto's van dat bontgekleurde pension staarde Nina ineens een beetje afwezig voor zich uit. Haalde ze herinneringen op die nooit op camera waren vastgelegd?

“Weet je nog dat je nieuwe broeken moesten kopen?” vroeg ze even later, terwijl haar blik veelbetekenend naar mijn buik gleed. Instinctief wierp ik een snelle blik op de hare. Eén seconde stilte – en toen barstten we allebei in lachen uit.

"Dat was natuurlijk de schuld van Joseph van de Schinkenkeller!" Nina wees naar een foto van de charmante kelner, die we destijds unaniem als hét hoogtepunt van dat restaurant in het nabijgelegen dorp Senheim hadden bestempeld. Elke avond reden we een half uur die kant op, puur om Joseph te zien. Hij leek óók interesse te hebben – maar in wie van ons? Dat is altijd een mysterie gebleven. Wat wel zeker is: zijn aandacht leverde torenhoge porties Reibekuchen en perfect schuimend bier op. De kilo’s vlogen eraan, en niet alleen dat... ook het toiletprobleem meldde zich. Van kinds af aan heb ik een diepe aversie tegen vreemde wc’s. Na een paar dagen voelde ik me echt een luchtballon!

Intussen was Nina aan het einde van de fotoreportage gekomen. Op haar gezicht verscheen een blos. “Jeetje, heb je die ook ingeplakt?”
“Tuurlijk”, grijnsde ik.
Nina’s hand veegde over een vette bekeuring die na deze trip op mijn deurmat viel.
Geflitste snelheid: 195 kilometer per uur
Locatie: Venlo
Op de terugweg had Nina, die ook even wilde scheuren, het gaspedaal iets té enthousiast ingetrapt. En dat bord 'Welkom in Nederland'? Volledig gemist.
We proestten het weer uit.

Nieuwsgierig naar hoe Cochem er vandaag de dag uitziet, doken we het internet op. Met Street View dwaalden we langs de sfeervolle vakwerkhuizen en lieten we ons opnieuw imponeren door de majestueuze Reichsburg, die hoog boven de Moezel uittorent. Natuurlijk moesten we ook de Schinkenkeller even checken. Dit restaurant, met zijn knusse, gewelfde kelder, is nog steeds een walhalla voor smulpapen. Alleen Joseph heeft de tand des tijds niet doorstaan. Zijn vrolijke blik is onveranderd, maar die weelderige haardos? Die heeft plaatsgemaakt voor een glanzend bolletje.

Sommige dingen kun je beter niet terugkijken …

© Sophie Dijkgraaff

 

 
Wij maken op deze website gebruik van cookies. Een cookie is een eenvoudig klein bestandje dat met pagina’s van deze website wordt meegestuurd en door uw browser op uw harde schrijf van uw computer wordt opgeslagen.