Het was zo'n zomeravond waarvan ik hoopte dat hij nooit voorbij zou gaan. Tevreden zat ik met een boek en gin-tonic, op mijn terras. Alles pais en vree. Tot er een mannenstem de stilte doorkliefde met woorden die weinig vriendelijk waren. De meeste begonnen met een k of t. Ben ik duidelijk genoeg?
Nee? Laat ik het even uitleggen. Achter de k kwam utwijf, achter de t eringwijf. Je snapt mijn nieuwsgierigheid was gewekt, dus leesbril af, zonnebril op en gluren maar. Al snel had ik de bron van het grove vocabulaire gevonden. Tussen de overhangende bosjes aan de overkant van de vijver, lag net in het zicht een kleine rubberen motorboot in het water. Daarin een forse vrouw, een kind van, ik schat, een jaar of vijf en papa die erbij stond als een Viking, klaar om te vertrekken. De Viking had blond haar, droeg een te ruime korte broek voor zijn magere gestalte en, omdat hij hemdloos was, zag ik spierballen in maatje XXS. Die spierkracht gebruikte hij om de motor van zijn bootje op te starten. Wat niet lukte waardoor zijn vrouw de k en t woorden naar zich toegegooid kreeg. Wat het ene met het andere te maken had? Geen idee.
Na een tijdje zo rondgedobberd te hebben, het onding wilde van geen starten weten, gebeurde een wonder. Sputterend kwam de motor tot leven. Vreugde alom! Voor even. Na een paar meter varen pruttelde de motor opnieuw waarna een gespannen stilte volgde. 'Misschien heb je de motor verzopen', hoorde ik de mama met overslaande stem zeggen. Dat schoot bij de kapitein in het verkeerde keelgat. Uit zijn mond rolde nieuwe liefdevolle woorden over het water. Ik kon me niet voorstellen dat dit duo zo'n vijf jaar geleden de paringsdans hadden uitgevoerd. Intussen had zoonlief een keel opgezet die in de verre omtrek te horen was. Buren boden hulp aan. De Viking reageerde met twee woorden: 'STIL!' en 'NEE!'
Ik wilde wel, maar kon mijn ogen niet van het tafereel afhouden. Pas nadat de vrouw, op haar buik in de boot gelegen, naar de kant was gepeddeld en daarmee haar kind en Viking het vege lijf had gered, keerde de rust weer terug. In stilte genoot ik alsnog van mijn boek en gin-tonic.
© Sophie Dijkgraaff