Hoe leit dit kindeke was het eerste liedje op onze kerstplaat van De Leidse Sleuteltjes. Die werd traditiegetrouw opgezet zodra mijn vader begon aan zijn jaarlijkse klus: de stam van de kerstboom passend maken voor de standaard. Hoorden we vanuit de keuken een vreugdekreet, dan wisten we: de boom stond. Het versieren kon beginnen!
Het optuigen van de kerstboom verliep elk jaar volgens hetzelfde vertrouwde ritueel. Mijn moeder begon met de kaarsverlichting, die – hoe netjes het snoer ook was opgeborgen – steevast in de knoop uit de doos kwam. Vervolgens zette ze de piek op de top, waarna mijn zus, broer en ik aan de slag gingen. Vol enthousiasme verdeelden we ballen, slingers en lametta over de takken. Het laatste ornament was een zilveren vogeltje met een witte verenstaart dat mijn moeder elk jaar met een knijpertje aan zijn fragiele pootjes in de boom vastmaakte. Twee weken lang schitterde het op de mooiste plek tussen het groen. Wanneer de laatste kerstnoten uit de speakers schalden, was de klus geklaard. Samen bewonderden we trots ons kunstwerk. Mijn vader, die zich tijdens het optuigen van de boom meestal strategisch achter zijn krant verschool, glunderde van tevredenheid.
De kerst van mijn jeugd lijkt misschien idyllisch, maar dat was het niet altijd. Het kerstdiner dat mijn moeder klaarmaakte, mislukte soms volledig. Ik herinner me nog speciaal de keer dat mijn vader als verrassing een kalkoen had gekocht die zij moest vullen. Liefde was ver te zoeken in dat gerecht: de buitenkant was zwartgeblakerd, de binnenkant rauw. Een ander jaar stond de kerstboom zo scheef in de standaard dat hij bijna omviel. “Dat los ik wel even op”, bromde mijn vader. Hij sloeg een spijker in de muur en bond de boom met een touw vast. Het zag er natuurlijk niet uit. Toch kijk ik met liefde terug op die momenten. Tijd verzacht de scherpe randjes van herinneringen.
Tijdens het ophalen van deze beelden zocht ik op YouTube naar De Leidse Sleuteltjes. Hun keurige Nederlands uit de jaren vijftig zong me toe: Gloria In Excelsis Deo. Ik neuriede zacht mee en dacht aan de komende feestdagen. Wordt het gezellig? Waarschijnlijk wel. En mocht het tegenvallen, weet ik zeker dat ik er over een paar jaar met een glimlach op terugkijk.
© Sophie Dijkgraaff