Ik had een feestje in de Schiecentrale, een van de trendy uitgaansgelegenheden van het Lloydkwartier in Rotterdam. Het thema van de avond was disco. Nu was ik vroeger geen fervente discofan, ik ging weleens naar de disco, maar de kledingstijl liet ik volledig aan me voorbij gaan. Ik was een rockchick. Mijn kledingkast was gevuld met leren rokken, netkousen en schoenen met torenhoge hakken. Dus voordat ik naar het feest ging, moest ik mijn geheugen even opfrissen. Hoe kleedden de echte discogangers zich ook alweer?
Ik besloot mijn outfit in overeenstemming te brengen met de jaren tachtig door een high-waisted spijkerbroek aan te trekken, daar bovenop een trui, een sjaal en tig kettingen. Mijn voeten stak ik in stoere schoenen en mijn haar was getoupeerd op een manier die deed denken aan Cindy Lauper. Ik voelde me weer achttien, vol energie en vastberaden om de wereld te veroveren.
Toen ik de Schiecentrale binnenliep, was de sfeer al geweldig. Liedjes van Abba, de Dolly Dots, Rose Royce en andere jaren 80-artiesten vulden de ruimte. Het publiek danste en zong luidkeels mee. Ik liet me meeslepen door de opwinding van het moment en vormde samen met mijn collega's een kring waarin we onze tassen achterlieten, zoals dat toen gebruikelijk was. We dansten uitbundig tot de muziek een rustiger tempo aannam. Terwijl ik met collega’s bijpraatte werden mijn favoriete nummers van The Cure en Lloyd Cole and the Commotions gedraaid. En toen, plotseling, begon de onvergetelijke intro van Purple Rain. Ineens bevond ik me weer op de bank bij een van mijn eerste vriendjes.
Het was een zondagochtend. Nadat we voor het eerst een nacht samen hadden doorgebracht, stond mijn vriendje in de keuken. Op de radio klonk de stem van Prince. Voordat ik het wist, sprong mijn Adonis met een perfecte kikkersprong op de keukenbar, zette de kraag van zijn ochtendjas omhoog en brulde luidkeels: "I only wanted to see you laughing in the purple rain." Mijn zanger kreeg wat hij wilde. Mijn onderdrukte gegiechel veranderde in een niet te stoppen slappe lach. Na die serenade heeft er nooit meer iemand voor me gezongen. Ik heb ook nooit meer een vriendje gehad dat een ijzeren knaapje als antenne op zijn auto gebruikte.
Nadat ik weer met beide benen op het dansfeest stond, ging de muziek weer uptempo. Op de dansvloer was het druk met mensen die vol overgave hun eigen kleine reis terug in de tijd beleefden. Met een glimlach op mijn gezicht verliet ik later die avond de locatie, in de wetenschap dat het verleden altijd een speciale plaats in ons hart zal hebben en dat de muziek van toen nooit echt zal vervagen. Het was een avond vol disco, dans en dromen. Mijn danspasjes waren niet perfect, maar de vreugde van het moment en de herinneringen die we creëerden waren dat zeker wel!
© Sophie Dijkgraaff