Nauwelijks hadden we Breda achter ons gelaten of een fel geel bord stuurde ons abrupt van koers: wegwerkzaamheden. De zon brandde op het asfalt terwijl we over onbekende wegen reden: het geroezemoes van de stad vervloog. Mijn vriend zuchtte en draaide de radio harder. "En daar gaan we weer, op naar de alternatieve toeristische route!" mompelde hij met een ondertoon van frustratie.
Ik glimlachte en liet mijn gedachten afdwalen naar een oude droom: leven als nomade. Elke dag een nieuw avontuur, verdwalen in schilderachtige stadjes waar de geur van versgebakken brood en rijpe perziken je zintuigen prikkelt. In mijn verbeelding dwaalde ik door een oude kerk, waar het licht door glas-in-loodramen viel op een verweerd Mariabeeld, omringd door flakkerende kaarsjes. Op een terras met wiebelende bistrostoelen zou ik mijn espresso drinken, genietend van de bittere nasmaak die nog lang op mijn tong bleef hangen.
De werkelijkheid was minder romantisch. We hadden België nog niet bereikt of Hermes, de ondeugende reisgod, speelde alweer met onze route. Opnieuw doemden gele borden op, als ongenode gasten die niet wilden vertrekken. Ik wierp een blik op mijn vriend, die gefrustreerd naar het schermpje van de gps staarde. “Misschien vinden we iets bijzonders”, zei ik, hopend dat de sfeer in de auto niet tot onder het nulpunt zou dalen.
Ik herinnerde hem aan de keer dat we op weg naar Weert door een verkeersomleiding in Thorn belandden. De zon glinsterde op de witgekalkte muren, de geur van versgemaaid gras vulde de lucht. Het voelde als een stap terug in de tijd, naar uitstapjes met mijn ouders. Een onverwachte ontmoeting met het verleden, alsof de tijd even stil stond.
Terwijl ik meeneuriede met de muziek, realiseerde ik me dat ik deze omwegen zou missen als ze er niet waren. Wat zou een reis zijn zonder de verrassingen die je uit de sleur van rechte wegen halen, zonder de speelse chaos van een gps die zichzelf af en toe kwijt is? Na een schilderachtige rit over kronkelige landweggetjes bereikten we eindelijk Durbuy. Op een klein terras onder een lindeboom dronk ik mijn espresso. En hoewel de markt en de kerk ontbraken, besefte ik dat mijn nomade-droom niet om de bestemming draait, maar om de onverwachte ontdekkingen onderweg.
© Sophie Dijkgraaff