Hij praat over lekkende daken en gescheurde muren terwijl zijn hand door zijn wilde, krullende haar schiet. Geen statige kasteelheer in fluwelen mantel, maar een man in een versleten spijkerbroek en een oude wollen trui. Elke zin ademt passie als hij vertelt over zijn erfenis – Muncaster Castle, in het ruige noorden van Engeland.
Tijdens mijn tuinreis door Sussex bezocht ik kastelen en buitenhuizen. Bij Nymans House was het liefde op het eerste gezicht. Niet alleen vanwege de adembenemende tuin van Gertrude Jekyll en William Robinson, maar ook het huis zelf: in alle vertrekken hing de geur van oude tijden. Planken vol kookboeken, met vlekken van gerechten die niemand meer maakt. Banken die bijna hoorbaar zuchtten onder het gewicht van vroeger. Stoelen vol verhalen van diners waarvan de stemmen al lang geleden verstomden.
In de bibliotheek, waar een immense schouw de ruimte domineerde, verwelkomde een doorgesleten chaise longue het publiek. Ik plofte neer en dwaalde af: stel je voor, ik woon hier. Het haardvuur knispert zacht naast me, terwijl ik een boek in mijn handen houd. ‘s Zomers dwaal ik door de tuin, omringd door bloeiende borders waarin vlinders en bijen dansen boven de nectar. De televisie in de hoek blijft stil.
Trouwens, die televisie viel me niet direct op; hij was verstopt in wat leek op een tafelmodel poppenkast. Dat ontdekte ik pas toen een dame met zilvergrijze krullen glimlachend aan een koordje trok. "Toen de kijkbuis zijn intrede deed, wilden de bewoners van Nymans er graag één, maar vonden ze het apparaat niet passen in hun interieur. Dit was hun oplossing: elke avond gingen de gordijntjes open en begon de voorstelling in zwart-wit beelden. Net een mini-theatertje," vertelde ze lachend.
De kasteelheer haalt me terug naar de realiteit. Hij vertelt over de eindeloze renovaties die hen in een wurggreep houden. Om de torenhoge kosten te dekken, organiseert de familie evenementen: halloweenparty’s, worstenfeesten en het Scarecaster Festival, waarbij bezoekers door de donkere, vergeten gangen van het kasteel dwalen. Met elke zin zie ik de barsten in de muren dieper worden, de vergulde lijsten doffer glanzen. Waar ik mezelf net nog in een leven vol grandeur zag, verschijnt nu de harde werkelijkheid: een nooit eindigende strijd tegen verval. Wonen in een kasteel? Die droom blijft beter in mijn verbeelding, waar de pracht nooit vervaagt.
© Sophie Dijkgraaff